Restaurant at the End of the Universe ~ Douglas Adams
De vrees is inmiddels dat het lezen van de hele Hitchhiker’s Guide-trilogie een soort voortstrompelen blijft. Nogal eens vroeg ik me tijdens het tweede deel af wat de schrijver nu weer gerookt had. Ik mis logica in het verhaal. Omdat logica vaak zo’n prettige kruk is waarop de gebeurtenissen in een boek dan kunnen steunen.
Van Douglas Adams was bekend dat hij zelden op deadline produceerde. Het werk werd hem soms echt onder zijn handen vandaan getrokken, omdat ook anderen verder moesten kunnen met hun activiteiten.
En die hele Hitchhiker’s Guide was eerst een hoorspel, in afleveringen; en dus met cliffhangers en andere trucs om de luisteraars een reden te geven de volgende keer weer te willen luisteren.
Dus mogen de romans uiteindelijk dan wel de canonische teksten zijn geworden. Helemaal negeren dat de inhoud in beten en brokken al improviserend totstandkwam, is onmogelijk, volgens mij. Naast dat er die merkwaardige momenten in de tekst zijn waarin even een climax moest; omdat de inhoud van het hoorspel die week liep tot daar.
The Restaurant at the End of the Universe blijkt overigens ook echt een restaurant te zijn, waar Ford Prefect en de anderen naar toe gaan, om het einde van het heelal mee te maken. Wat in de titel wellicht op een plaatsaanduiding lijkt, is in werkelijkheid een tijdsaanduiding.
Slagen de helden van het boek er toch ook nog in om in de tijd terug te reizen. Twee miljoen jaar liefst. Waarbij ze op een planeet belanden die best eens aarde zou kunnen zijn. Primitieve mensachtigen zijn daar dan ook al. Maar met het ruimteschip waarmee ze reisden, kwamen anderhalf miljoen kolonisten mee.
En onze aarde is vanzelfsprekend ook een supercomputer — gebouwd om de vraag te vinden die bij het antwoord ’42’ hoort; dat een eerdere supercomputer gaf na 7½ miljoen jaar te hebben nagedacht te hebben over wat het nut was van het leven, het universum, en alles.
Toch is het ook weer geen straf om een roman als deze te lezen. Adams had humor. Alleen vind ik die dan vooral in de terzijdes, en de observaties die niet altijd evenveel met het hoofdverhaal van doen hadden. En dus zullen de andere delen uit de reeks nog weleens volgen. Zelfs al zal voelt dat nu als het afstrepen van een verplichting, als iets lezen van een verplicht lijstje.
RSS feeds