Vossenblond ~ Rascha Peper
Een deel van het verhaal in de roman Vossenblond wordt verteld door een hond. Misschien wel het belangrijkste deel. Al zijn de hondse passages gelukkig kort.
En dan kan ik wel beredeneren waarom ook het verhaal van dat net wat te menselijk gemaakte beest in het boek moest — de auteur had waarschijnlijk nog een neutrale vertelstem nodig erbij — alleen werkte dat allemaal niet voor mij.
Voorwaarde om van een roman te kunnen genieten is toch wel dat ik niet direct al denk dat de schrijver lekker een verhaaltje heeft zitten te verzinnen.
Eigenlijke hoofdpersoon in Vossenblond is een jonge vrouw, van 29, die aanvankelijk Vera heet. Alleen moest dat wel een schuilnaam zijn. Vera is een escortdame.
Deze jonge vrouw heeft de zinnen weten te prikkelen van een ruim twee keer oudere man, de archeozoöloog Walter. Complicatie daarbij wordt dat de man begint te vermoeden dat Vera weleens de dochter kon zijn van zijn ex-vrouw en een oude vriend.
Of is zij niet toch zijn dochter?
Enfin, als ervaren lezer van Max Frisch had ik dit dilemma al gespot voor het in de roman expliciet verwoord werd. En als plotelement werkte het zeker; omdat deze vraag ertoe dwingt om dit boek uit te willen lezen. Bovendien werd daarmee begrijpelijk waarom die vreselijke hond steeds weer terugkwam met zijn impressies.
Vera wordt in het boek vooral bekeken door de verliefde ogen van Walter. Daarnaast staat er dan de zeer kritische blik van zijn ex, die haar dochter ‘in ynfieren frommes’ vindt. Plus nog narcistisch daarbij.
Maar verder laat de auteur de jonge vrouw heel slim geheel buiten het boek. Op die hondse blik na.
En dan had ik de extra informatie over haar die de hond geeft ook niet echt nodig. Max Frisch kon het heel goed af zonder.
Dus geldt nog altijd wat ik al dacht over de romans van Rascha Peper gelezen voor boeklog bestond. Er klopt doorgaans heel veel aan dat werk, alleen is er altijd wel iets wat maakt dat deze boeken net niet goed genoeg zijn om me meer te bieden dan wat verstrooiing voor een uur of zo. Wat dan weer betekent dat ik haar boeken slechts éen keer kan lezen.
Goed aan Vossenblond was ook weer de research. Rascha Peper nam doorgaans een ietwat monomane man als hoofdpersoon, met een vreemd beroep, en gauw eens een missie. Door haar weet ik nu veel meer van wat er zoal speelt bij het leeghalen van de graven in een kerk — de opgraving en berging van skeletten uit de vloer van de Grote Kerk in Alkmaar is een zijlijn in deze roman.
Alleen is er dan altijd ook het teveel aan uitleg over zo veel dat er niet toe doet. Of de dialogen, die niet goed zijn vanwege hun te grote lengte; en omdat mensen zo niet praten.
Aan deze roman veel me te zeer op wat hoogstens vulling was en wat niet.
RSS feeds