Geheimnis des Fahrradhändlers ~ Sempé
Jean-Jacques Sempé (1932) is bijna 85 jaar oud. Wat voor mij betekent dat hij er altijd al was als illustrator. Ik kende zijn werk ook al heel lang. Of beter, ik herkende zijn tekenstijl altijd meteen. En tot voor kort zeiden die tekeningen me doorgaans weinig.
Wel aardig, dat werk, soms. En ook heel vaak niet, vanwege een zekere weeïge zoetheid die ik er in meende te ontwaren; mede door het eeuwige gebruik van waterige pastelkleurtjes bij hem.
Maar ergens in het laatste decennium kwam er een omslag in mijn waardering. Ineens leken Sempé’s tekeningen veel interessanter te zijn geworden dan voorheen. De moeite waard in elk geval om stuk voor stuk toch even goed te bekijken.
Niet uit te sluiten is dat die verandering in waardering te maken heeft met de onderwerpen die Sempé graag lijkt te tekenen. Zo is hij éen van de weinigen geloofwaardig mens op een fiets neer weet te zetten, op papier — ondanks het karikaturale in zijn stijl.
Mede daarom wilde ik wel weten wat Sempé had bedacht dat het geheim van de fietsenmaker zou zijn. Mijn vermoeden was ook dat enkele van de illustraties online ontdekt van fietsenwinkels, door hem, uit dit boek zouden stammen.
En toen bleek weer eens dat deze tekenaar goed kijken kan. De illustraties van de werkplaats en de winkel van fietsenmaker Raoul Taburin, die in het Duits Paul Tamburin heet, zijn hoogtepunten in het boek.
Alleen zijn dat dan wel illustraties bij een uitgeschreven verhaal. Das Geheimnis des Fahrradhändlers is in de eerste plaats een luchtig vertelde novelle. Het grote geheim van de fietsenmaker is dat zijn liefde voor de fiets, en diens enorme kennis daardoor, onstaan kon ondanks dat geheim.
Biedt zijn verhaal tot slot nog een pijnlijke catharsis, voor het gelukkige einde.
De geschiedenis van de fietsenmaker werd daarmee bewust klein gehouden in het boek, wat het verhaal daarmee al even sympathiek maakte en dezelfde pasteltinten gaf als de tekeningen hebben. De kans dat ik dit boek om de tekst nog eens herlezen zal, lijkt me daarmee niet zo aanwezig.
De kans dat ik de plaatjes in dit boek weer eens bestuderen wil, is aanzienlijk groter. Want Sempé heeft wel heel weinig lijntjes nodig en amper kleur om, bijvoorbeeld, een overvolle fietsenwinkel te tekenen, bij avond.
Sempé, Das Geheimnis des Fahrradhändlers
Aus dem Französischen von Patrick Süskind
104 pagina’s
Diogenes, 2005
vertaling van Raoul Taburin (une bicyclette à propos de son père), 1995
RSS feeds
Karel op 5 juli 2017 @ 10:01:45
Twee weken terug bekeek ik opnieuw ‘Mon oncle’ van Jacques Tati. Tevens zo’n man die vaak verdacht wordt van weeïge zoetheid, maar die naar mijn gevoel eerder een uiterst scherp observator is. Terwijl ik keek naar ‘Mon oncle’ kon ik voor het eerst de link voelen tussen Tati en Sempé: ze beschikken alle twee over de gave om een triviaal gebruiksvoorwerp als pakweg een strooien hoedje op verschillende manieren te zien. Het kan een hoed zijn, maar tevens een handtas. Een regenjas kan ook dienst doen als hoofdkussen. Een lekke band doet dienst als een rouwkrans … enz …
Dat is naar mijn gevoel ook de sterkte van Sempé: iedere keer je een boek van hem openslaat merk je nieuwe facetten op aan zijn werk.