Thomas Dekker; Mijn gevecht ~ Thijs Zonneveld

‘De wielerboeken worden almaar beter sinds een paar jaar, omdat die nu tenminste eens eerlijk zijn over dopinggebruik.’

Deze stelling las ik laatst, zonder daar verder over na te denken. Want de uitspraak leek zo logisch. Alleen dwingt Thijs Zonneveld’s biografie van de ex-profwielrenner Thomas Dekker [1984] me nu wel tot een stellingname daarover.

En dan denk ik dat wielerboeken misschien wat beter mogen worden omdat ze completer zijn, maar tegelijk maakt ze dat als boek niet per se tot bijzondere boeken. Sportbiografieën hebben al gauw het gebrek dat de schrijver allereerst liefhebber is van de sport; waar dan inhoudelijk aan kleeft dat de beoefenaren bovenmatig interessant worden gevonden. Afstand ontbreekt al gauw.

Thomas Dekker; Mijn gevecht is zeer vlot geschreven. Alleen staat er weinig in deze biografie dat een beetje volger niet al wist. Nieuw was voor mij hoogstens hoeveel Dekker als broekje van twintig meteen al verdiende, of wat zo’n behandeling nu kostte bij een dopingdokter als Fuentes; die nochtans toch niet meer was dan een bijbeunende vrouwenarts.

En Thijs Zonneveld heeft een groot en breed publiek voor ogen gehad bij het schrijven van dit boek. Dat is hem absoluut niet kwalijk te nemen. Alleen geldt daarmee ook dat wie als lezer niet tot dat brede ongeïnformeerde publiek hoort, vervolgens nogal wat mist dat boeken de moeite waard van het lezen kan maken.

Unieke details, bijvoorbeeld. Technische details. Doorleefde beschrijvingen.

Weinig dat boeken memorabeler maakt dan de echt tekenende details. Alleen kon deze biografie die waarschijnlijk ook niet geven om de gekozen werkwijze. Deze uitgave biedt het verhaal van Thomas Dekker in eigen woorden, zij het opgeschreven met zinswendingen die nogal eens typisch zijn voor de journalist Thijs Zonneveld. Daardoor kleefde er voor mij niet zelden iets tweedehands en te generieks aan de tekst. Dat Zonneveld allereerst journalist is, en dan pas schrijver, wreekte zich nogal.

Aan dit boek is uiteindelijk vooral het geschetste tijdsbeeld interessant. Alleen gaat het er nu anders aan toe, in de wielersport.

Daarbij biedt de uitgave wel een terugblik in spijt van iemand die nimmer tot enige innerlijke contemplatie geneigd was.

En, het boek gaat allereerst om de gebeurtenissen het leven van Dekker, waarbij de tekst wel bijzonder vlug door de jaren schiet.

Thomas Dekker was ooit de kroonprins van het Nederlandse professionele wielrennen. De enig echte opvolger van Joop Zoetemelk. Weer éen. Alleen stapte hij als jochie het profpeloton binnen op een moment dat nogal wat renners er doping benutten.

Kwam daar bij dat in de ploeg die hem contracteerde nogal een stoere-mannen sfeertje hing. Naast de prestatieverhogende drugs was ook drankmisbruik er normaal, of het huren van hoeren.

Dekker wist vervolgens geen maat te houden in zijn dopinggebruik, waardoor de wielerunie UCI hem in het oog kreeg, en de Rabobankploeg hem ontsloeg. Alleen achtte hij zich op dat moment nog onaantastbaar.

En toen werd hij ineens gepakt op dopinggebruik van een paar jaar daarvoor. Omdat er nieuwe methoden waren ontwikkeld om oud materiaal te onderzoeken dat was verzameld bij de dopingtesten.

Thomas Dekker; Mijn gevecht is daarmee allereerst het verhaal van een jongen die heel lang niet volwassen wenste te worden. Dat hele proces lijkt aan het einde van het boek zelfs nog te moeten beginnen. Want er was zo lang niets anders dan die wielersport. Alleen heeft dat métier hem inmiddels afgedankt.

En dus werd het boek daarmee er ook éen van een bepaald slag. Waarin de lezer zich voor even verlustigen mag in het ongeluk van een beroemde ander; die toch alles leek te hebben om een groot succes te worden in het leven. Zulk leedvermaak boeit mij toch zelden, zo bleek weer eens. Bovendien leest het boek als éen grote reclame voor de positieve effecten van bloeddoping — kan de geportretteerde nog zo gemeend hebben te waarschuwen tegen het gebruik, en de bijbehorende verschuiving van normen.