Boek (256 blz.) ~ Robert van Eijden
Er is alweer een tweede roman van Robert van Eijden uitgekomen. En ik had de eerste nog altijd niet uit. Wat overigens niet per se met de kwaliteit te maken had. Maar voor sommige boeken moet je net in de juiste stemming zijn.
In Boek (256 blz.) wordt bijvoorbeeld al snel duidelijk dat de hoofdpersoon behoorlijk van streek raakt als de pindakaas niet meer op de normale plek staat in de supermarkt waar hij altijd komt. Waarop een nog onoverkomelijker probleem wordt dat deze winkel de Calvé-pindakaas met stukjes pinda in de pot met het gele deksel helemaal niet meer verkoopt, door het gebrek aan vraag.
Met zo iemand dan nog een heel boek door mee moeten, in de wetenschap al dat de woningbouwvereniging zijn flat zal gaan renoveren, en alle zekerheden in dat leven ontregeld gaan worden, wordt dan plots een investering. Mede omdat Robert van Eijden heel goed is in het terloops geplaatste ontregelende zinnetje. Zodat deze roman nooit even op tempo door te nemen was.
Ik ken Van Eijden al heel lang, of beter, zijn alter ego Oxysept; om diens activiteiten online.1 Uit de tijd vol prille onschuld van lang voor de Amerikaanse internetcorporaties, toen een weblog nog iets bijzonders was, en vrijwel geen mens zich kon voorstellen waarom je iets met dat internet zoudt willen doen. En deze twijfel ook vrolijk hardop werd uitgsproken.
Online schreef hij alleen vooral vreselijk goed kort werk. En om éen of andere vreemde reden zijn er vrijwel geen schrijvers die beide kunnen: én heel goed zijn op de korte baan, én ook nog eens een boek lang weten te boeien.
Spijt kreeg ik evenwel niet, om deze roman toch weer eens op te pakken van de stapel ‘nog eens uit te lezen’. Zelfs al wist ik over een schlemiel te moeten gaan lezen, en worden mij er te veel boeken met dat type hoofdpersoon uitgebracht. Diens ontreddering was nog wat groter dan al verwacht, en het boek bevat genoeg interessante bijfiguren, met eigenschappen die de gebreken bij de hoofdpersoon niet heel het verhaal laten domineren.
Zo’n boek als dit is daarmee op éen niveau te lezen, gewoon als een lichte en vermakelijke roman, omdat de tragiek van de hoofdpersoon, en diens wens om alles hetzelfde te houden als het is, nooit zo zeer schuurt dat het echt pijnlijk wordt.
Dat net wat hogere niveau, waarin de lezer plots met schaamte beseft dat de gebreken van het belangrijkste personage toch verdacht veel lijken op de eigen hebbelijkheden, dat bereikt Boek (256 blz.) alleen niet.
En er is een verschil tussen aapje kijken of de confrontatie met het besef zelf ook zo’n afgebeeld aapje te zijn. Voor mij levert zo’n eigenschap het verschil op tussen een boek dat passeert, en éen dat nog eens herlezen zal worden.
Robert van Eijden, Boek (256 blz.)
256 pagina’s
Nijgh & Van Ditmar, 2015
[x]opgenomen in het dossier: mooie kaften
RSS feeds