Als het maar niet op ons lijkt ~ Eva Hoeke & Marcel van Roosmalen

Miłosz schreef ooit dat als er een schrijver geboren wordt in een familie, dat het einde is van die familie.

Maar wat als jij het kind wordt van auteurs? En je op de wereld komt als dochter van een man en een vrouw die allebei columns schrijven in kranten, waarvan het autobiografische gehalte nogal eens hoog is? Arm meisje… Vanaf het begin al geen kans gehad.

Hopelijk zetten Eva Hoeke en Marcel van Roosmalen alvast wat inkomsten opzij uit de verkoop van dit boek voor de eventuele therapie van hun dochter later. Zelfs al komt het kind enkel als foetus en als baby voor in het boek. Veel eigen persoonlijkheid was daar nog niet bij.

Als het maar niet op ons lijkt is het verslag van twee mensen die eigenlijk al een goed leven hadden, als freelance-journalisten in de hoofdstad, en in dat zo prettig ongeregelde bestaan ineens ook nog een kind moeten gaan passen.

Goed daarbij is zonder meer dat het boek beide stemmen biedt in het verhaal. Een zwangerschap verloopt voor een vrouw nu eenmaal anders dan voor een man — die pas weer van nut kan zijn als het kind er eenmaal is.

Eva Hoeke schrijft dan aanvankelijk wat nuchterder over alles, en is van huis uit doortastender — ze stond er ook op om na de bevalling zelf open te doen voor de kraamverpleegster. Totdat het besef er echt is een dochter te hebben, en alle bijbehorende oergevoelens gaan opspelen bij de hulpeloosheid van het kind.

Marcel van Roosmalen lijkt alles veel meer te overkomen, ook al omdat hij als middenveertiger zich er al lang bij had neergelegd nooit kinderen te zullen hebben. De voornaamste verandering voor hem persoonlijk schijnt vooral te zijn dat hij nu toch echt met roken hoort te gaan stoppen. Wat dan natuurlijk niet vanzelf wil.

En wat hij nu echt denkt over zijn dochter, moet de lezer van Eva Hoeke vernemen.

Een bundel met vooral luchtige columns, waaruit de allergrootste conflicten tussen de nieuwbakken ouders zijn weggehouden — hoewel er zo af en toe een verwijzing naar ruzie is — kan verrassend genoeg dus ook nog iets aanwijzen dat doorgaans mist in boeken waar de komst van een kind een rol speelt. Als zo’n geschiedenis door éen schrijver wordt verteld, kan hij of zij nooit precies het complete verhaal doen; door ook voor de andere ouder te spreken; als die er is.

Speelt ook nog mee dat zo’n eerste jaar met zo veel veranderingen komt dat er nogal wat nieuwe routines in het leven van een ouder zullen ontstaan. En zo bezien is het misschien juist weer geen nadeel dat de schrijvers ook hun eigen leven in hun columns meenemen, en zo af en toe gedwongen waren om in losse episodes een tussenstand mee te delen. Achteraf nog eens een heel verhaal als dit beschrijven had het boek kortom niet geloofwaardiger gemaakt.