Verzamelde gedichten ~ Martinus Nijhoff

Nijhoff lezend, formuleer ik voor mijzelf dan toch eens welke poëzie ik mooi vind.

Die gedichten moeten vrijwel zeker vormvast zijn. Rijm hoeft niet per se, maar klankherhaling in welke vorm dan ook, werkt goed. Ritme is bijna een noodzaak.

Maar, dat zijn alleen de uiterlijke kenmerken. Inhoudelijk zie ik dan het liefst een emotie zo verwoord dat die universeel wordt. Of gewoon iets mooi opgeschreven. Of treffend. Of pijnlijk. Of humoristisch opgemerkt.

Nijhoff benadert dit ideaalbeeld weleens, maar lang niet altijd, en ook vind ik zijn gedichten zelden totaal gelukt. Toch komt hij er soms dichtbij, maar meestal speelt ook mee dat de meeste van zijn gedichten al te lang geleden zijn geschreven, voor mij. Uit een andere werkelijkheid ontstonden.

De cyclus “Voor Dag en Dauw”, waar ik hier en daar eerder aandacht aan besteedde, hoort voor mij, samen met stukken uit “Awater“, tot het mooiste wat Nijhoff schreef.