Verzameld werk [Gedichten] ~ C.O. Jellema
Het blijft raar met die poëzie. Zoals aan dit boeklog te zien is, gaan er soms maanden voorbij zonder dat ik een gedicht lees. En als mij dan eens éen onder ogen komt, begrijp ik het meestal niet.
Terwijl een paar regels poëzie, bijvoorbeeld uit die reeks gedichten die ik tamelijk vrij op mijn andere weblog citeer, op andere momenten geweldig hard kunnen aankomen. Taal op papier is nooit krachtiger dan dan.
Maar, ik blijf het idee houden dat er te veel poëzie geschreven wordt, en dat er daarom maar weinig gedichten de moeite van het lezen waard zijn. Al begrijp ik ook wel dat dichters misschien zo veel schrijven om meer kans te hebben iets onvergetelijks te bedenken.
En ik denk ook dat ik graag de dichter of dichteres ontmoeten wil in zijn poëzie. Al te gekunsteld gedoe staat me tegen.
Van de meeste gedichten uit dit boek van Jellema had ik het idee te moeten lezen wat niet voor mij bedoeld was. De dichter probeerde naar mijn gevoel meestal niet iets voor het eerst nieuw te verwoorden, maar lijkt vaak ergens op te reageren. Soms herkende ik zelf wel iets van waarop Jellema verder wilde; ook ik heb schoolgegaan. Maar dat hield nog niet in dat ik daar nu blij verrast van opkeek.
Deze was niet voor mij. Al waardeerde ik Jellema’s voorkeur om sonnetten te schrijven dan wel weer.
RSS feeds