Complete Polysyllabic Spree ~ Nick Hornby
Er wordt weleens onderzoek gedaan naar wat mensen nu eigenlijk onthouden van het TV-journaal dat net is uitgezonden, of de inhoud van het weerbericht. De antwoorden op die simpele vraag vallen altijd tegen. Naar het nieuws kijken, of het weerbericht, is meer een ritueel dan iets anders.
Niet dat ik beter in elkaar zit. Drie kranten lees ik per dag, maar vraag me niet wat afgelopen vrijdag het belangrijkste nieuws was. Laat staan dat ik onthouden heb wat er dinsdag gebeurde.
Maar geef me de krant erbij, en ik zal nog vrij precies weten wat ik toen las, of wat mij juist helemaal niet is opgevallen.
Bestaansgrond voor dit boeklog is dat ik hier vrij kort na het lezen van een boek daar iets over opschrijf. Terwijl sommige boeken toch hun waarde soms pas na weken openbaren. Goed schrijven, is onthouden worden, volgens W.F. Hermans. Wat blijvend indruk maakt, kondigt zich niet altijd al zo bij de eerste kennismaking aan.
Auteur Nick Hornby schrijft maandelijks voor het tijdschrift Believer over wat hem bijbleef van de boeken die hij las in de weken daarvoor. Opdracht is wel dat hij positief blijven moet, daarbij. In The Complete Polysyllabic Spree zijn de columns gebundeld die gepubliceerd zijn van september 2003 tot juni 2006.
Nu schrijf ik hier eveneens over boeken, dus bijna automatisch zocht ik bij Hornby naar bevestiging. Wat las hij dat ik ken? Hoe doet hij de boeken af die hem verveelden? Waar is hij enthousiast over, en hoe uit hij dat dan?
Mij is vooral bijgebleven op dat Hornby nogal eens schmiert in zijn stukken; breed op het lezerspubliek schrijft zonder daarbij iets mee te delen. Lezen moet volgens hem ook vooral leuk zijn. Hij lijkt me weleens wat op routine te schrijven, om de lengte te halen die het artikel hebben moet.
Ook ben ik het erg vaak met zijn oordelen eens, als dat boeken betreft die ik ken. Dit is enerzijds mooi, want zo wordt Hornby een betrouwbare gids om me op titels te wijzen die me misschien wel liggen. En tegelijkertijd was het wel zo aardig geweest als we een keer of wat van mening hadden verschild. Nooit lees ik intelligenter dan als het erom gaat te bedenken wat de ander verkeerd ziet.
Door al dit was het een prettig boek om te lezen, maar zal ik me waarschijnlijk er al snel niets anders over herinneren dan dat het prettig om te lezen is, en aardige observaties heeft.
Blij daarom dat ik dit besprekinkje niet eind februari heb hoeven schrijven, voor een maandelijks overzicht.
RSS feeds