Voordeel van de twijfel ~ Ingmar Heytze

Bijna altijd hier gaat het over de inhoud van wat ik las, zelden over hoe die werd vormgegeven. Maar soms is dat onderwerp niet te vermijden. Als het design zich opdringt. Zoals hier.

Heel prettig aan dit boek is het omslag, vanwege de zachtheid. Er zit lucht in het kaft. Misschien is dat alleen voor kleine kinderen niet raar. Daar worden nog weleens plastic opblaasboekjes voor gemaakt, om mee in bad te spelen. Volwassen lezers moeten het altijd maar doen met van die standaard blokken hard papier.

Gemengde gevoelens heb ik over het idee om de pagina’s binnenin vorm te geven als een bureau-agenda, met de vijf werkdagen en een weekend in het bekende sjabloon verspreid over twee bladzijden. Het stoort me als de mededeling ‘dinsdag’ of ‘woensdag’ gewoon in de tekst staat, als die toevallig langer is dan in het vakje daarboven pastte. Tegelijkertijd is het een goede vondst de bladzijden niet in te vullen in de weken dat er niets gebeurde.

Ingmar Heytze was in 2000 de eerste huisfilosoof van het Centraal Museum in Utrecht. En wie zou dat niet willen zijn, denk ik na het lezen van dit boekje. Zijn functie hield het midden tussen het ongevraagd geven van advies, en het bij gelegenheid opdraven voor promotie, en nog zo wat meer. Amerikaanse ICT-bedrijven hebben weleens zo iemand in dienst die dan de titel ‘evangelist’ krijgt. Maar dat geldt dan meestal voor mannen die al half met pensioen zijn, na gedane verdiensten. Zij worden vrijgesteld om toch vooral met goede nieuwe ideeën te komen.

Heytze is niet echt te betrappen om grootste visies op de beeldende kunst, of het belang van musea voor een cultuur, in dit boek. Dat doet er ook betrekkelijk weinig toe. Een dagboek is het, met een voor mij herkenbare blik op het culturele leven. Filosofisch wordt het alleen nooit.

wordt vervolgd