How To Be Good ~ Nick Hornby
Uitgekeken raken op een schrijver is doorgaans niet eens een bewuste daad. Je hoeft er enkel maar voor te stoppen met lezen, en het boek weg te leggen, om het nooit meer open te slaan. Dat gaat helemaal vanzelf. Zonder enige moeite.
Ik was lang zonder meer een fan van de eerste boeken van de Britse auteur Nick Hornby. Goed, About a Boy uit 1998 was weliswaar minder dan Fever Pitch of High Fidelity eerder. Alleen had ook die roman nog altijd wel wat. Een kern. Authenticiteit.
Door de roman How to Be Good was die eerbied evenwel ineens over. Want ondanks herhaalde pogingen lukte het me eerder nooit om door de eerste hoofdstukken te komen.
Kocht ik wel nog automatisch de romans die daarna van Hornby verschenen. Zodat er een heel rijtje van diens boeken me ongelezen met de rug staat aan te staren uit de kast.
Bij de zoveelste poging om How to Be Good te lezen, werd duidelijk dat me twee aspecten tegenstaan van deze roman. Allereerst is het boek een farce — Hornby brengt een stel mensen in een moeilijk pakket, vergroot daarbij wat voor iedereen herkenbare zaken nogal overdreven uit, en al doende zou dan humor ontstaan.
Maar een wezenlijker probleem bleek nog te zijn dat ik de vertelstem van het boek domweg niet geloof.
Heel het verhaal komt tot de lezer via Katie Carr; een general practioner van de NHS in de Londense deelgemeente Holloway. En pas op het laatst wist Nick Hornby haar realistisch te maken. Of wellicht had toen enkel de leesvermoeidheid toegeslagen, en was ik murw.
De roman begint als Carr haar man David op een parkeerplaats door de telefoon meedeelt dat ze scheiden wil. Katie Carr is dan net vreemd gegaan.
David accepteert de scheiding niet, maar het idee alleen al dat er een echtbreuk mogelijk wordt, helpt hem om tot opvallende gedragswijzigingen te komen. En de acceptatie van How To Be Good valt of staat er waarschijnlijk uiteindelijk mee of de lezer gelooft dat iemand zo plots zo’n radicale verandering kan doormaken.
Want David’s nieuwe keuzes plaatsen ook Katie steeds voor nieuwe dilemma’s. En hun beider kinderen daarbij.
Tot dan was David een gefrustreerd auteur, schrijver onder van een column in een lokale krant waarin hij zich over van alles opwindt. Vervolgens komt er een gebedsgenezer in zijn leven, DJ Goodnews, genaamd, en raakt hij zijn kwaadheid kwijt.
Van dat moment wil hij alleen nog goed doen — hoogtepunt in het boek, wat dit betreft, is als hij nogal wat buren overtuigd hun ongebruikte slaapkamer beschikbaar te stellen aan een dakloze.
Al deze activiteit verwart Katie dan weer. Want was zij niet de arts in huis, en dus de goeddoener, want de redder van levens? Leed zij niet voor de samenleving door zieke mensen in de kont te kijken?
En dan zit mijn blijvende onvrede over dit boek waarschijnlijk vooral in de overdrijving van de oplossingen die Hornby vond. Ik bedoel, wie de hypocrisie van de goeddoeners wil aantonen, hoeft namelijk niet zo te overdrijven.
In Nederland bestaat een politieke partij, genaamd GroenLinks, die vooral hoogopgeleide kiezers trekt, toevallig ook de groep mensen die het meest milieuonvriendelijk reist per vliegtuig. Door Groen te stemmen, kopen zij simpel een aflaat voor hun kwalijk gedrag. En zo zijn er tientallen voorbeelden meer te geven.
Hornby vertrouwde er niet op dat zijn lezers intelligent genoeg zouden zijn om de satire in zijn boek op te pikken. Dat is eigenlijk behoorlijk beledigend.
RSS feeds