On Writing ~ Stephen King

Er zijn schrijvers die ik nooit lees, omdat hun wereld de mijne niet is. Wat Stephen King als griezelig beschrijft in zijn boeken, doet me werkelijk niets, omdat ik de omstandigheden te bedacht vind. Voor mij zijn bijvoorbeeld veel eerder al die doodnormale politici eng, al is de kritiekloze devotie waarmee de media hun valse lege woorden verspreiden misschien nog iets angstaanjagender. Het kwaad is banaler dan King misschien wel beseft, en komt vaak in de vorm van iemands beste bedoelingen.

Maar, dit boek was me aanbevolen. Ook al omdat het uit twee verschillende delen bestaat. Het zijn onder meer memoires van hoe King te langen leste een bestsellerauteur werd, en toen moeite had daarna van zijn drankverslaving af te komen. Hij heeft een boek geschreven waarvan hem helemaal niets meer bijstaat.

Daarnaast geeft King tips aan aspirerende auteurs hoe dat schrijven zo ongeveer gaat. Daarin vond ik vooral opvallend hoe King het nut van herschrijven bepleitte. Hij splitst het schrijfproces in twee verschillende delen. Het eerste is alleen voor de eigen lol, en tijdens het tweede gaat het erom de tekst die er dan ligt zo goed mogelijk te laten communiceren met de toekomstige lezers.

En, om goed te kunnen schrijven is het ook nodig vooral veel te lezen. Ik zeg het nu hier eenvoudig King na. Maar tijdens de lessen die ik zelf gaf in taalbeheersing, bleek die aanwijzing nu net het moeilijkst aan mijn pupillen over te dragen. Er zijn geen magische trucjes. Schrijven blijft een eeuwige oefening in nederigheid. King maakt dat in dit boek aardig duidelijk. Al komt uiteindelijk nog het best naar voren hoe bezeten hij is van het hele schrijfproces.

Het gaat er ook om lol te blijven houden in het spelen met woorden. Schrijven zowel als lezen zijn magie.