Lichtjager ~ Marja Brouwers

Vrij lang was dit een genoeglijk boek om te lezen. Voor mij dan, hè. De hoofdpersoon maakte nogal een puinhoop van zijn leven, weer terug in Amsterdam na zeventien jaar in de VS. Maar in fictieboeken kan het nu eenmaal, dat de ellende van de ander voor een zeker welbehagen bij de lezer zorgt. Die hoeft de misère niet zelf door te maken.

Goed geschreven vond ik deze roman. Zo goed zelfs dat er best een journalistiek artikel over de Weinreb-affaire tussendoor kon, als pauzenummer in het boek. Een schrijver krijgt van mij alle krediet als die dat verdiend heeft.

En toen, ach ja, toen leek het nog of mevrouw Brouwers even wat te veel uit Bellow’s Herzog leende, door haar hoofdpersoon uitgebreid rare brieven te laten schrijven, zonder dat die verstuurd werden.

Ook dat was allemaal nog best te vergeven.

Maar toen kwam ik bij het vijfde en daarmee laatste deel uit deze roman, en was het mij ineens helemaal over. Voortijdig over. Dat Brouwers weer een nieuwe stem opvoert om het verhaal te doen, was nog daar aan toe. Dat gebeurde eerder. Alleen gaat de plot gewoon niet verder meer, terwijl het boek nog vijftig bladzijden voortduurt. De hoofdpersoon is al terloops uit het boek geschreven, maar er worden nog wat verhaallijntjes afgehecht. Volgt er uitleg bij het ene losse eindje na het andere.

Het was alsof ik een heerlijk gangendiner niet met een toetje besloot, maar in plaats daarvan de kok aan tafel kreeg, die uitlegde hoe hij eerst een koe had moeten doden voor de biefstuk. En daar vervolgens een half uur lang over doorzaagde in de meest overbodige details.

Wat een raar einde heeft dit boek.