Drugs ~ Theodore Dalrymple

Hoewel dit een boek is waarin zeer waardevolle conclusies staan, viel het me uiteindelijk toch tegen. Vrijwel zeker kwam dat door een gebrek aan perspectief.

Theodore Dalrymple was gevangenisarts, en maakte in dier voege vele mensen mee die verslaafd aan harddrugs binnenkwamen. Dat gaf hem de praktijkervaring en de kennis om twee belangrijke constateringen te doen:

de positieve effecten van het gebruik van opiaten worden overschat, en ernstig geromantiseerd. En alle beschrijvingen dat het bijna onmogelijk is zonder groteske bijverschijnselen af te kicken, zijn leugens;
verslaafden doen alsof die afhankelijkheid van drugs hen overkomen is. Maar in werkelijkheid kost het heel wat moeite om aan opiaten verslaafd te raken. Absolute voorwaarde is dan wel dat zo iemand niets anders heeft om voor te leven dan de eigen roes;

Deze twee stellingen worden weliswaar uitgediept, maar vooral in diverse toonaarden herhaald. En dat was het dan. Waardoor ik wel meer over de harddrugsproblematiek kwam te weten, maar geen vergelijkingsmateriaal kreeg aangereikt. Zo mis ik bijvoorbeeld een afweging met de effecten van alcohol; die wel legale drug. Ook al omdat Dalrymple’s stellingen net zo goed op kunnen gaan voor drankverslaving.

Eindconclusie: meer dan een pamflet is dit niet. Dalrymple’s waarnemingen hadden aanmerkelijk sterker kunnen zijn als hij de drugsproblematiek niet zo geïsoleerd had, als verschijnsel. Hoe nuttig het ook is om gefundeerde vraagtekens te zien bij al die methadon-programma’s, en andere lapmiddelen om de overlast door verslaafden weg te nemen.