Marokkanendrama ~ Fleur Jurgens

Ik was vooraf het meest in de oplossingen geïnteresseerd waar dit boek mee komen zou. Want, over het probleem was me wel genoeg duidelijk, dacht ik.

Veel van de Marokkaanse immigranten hadden het in eigen land ook niet gered, en hebben hun problemen van daar gewoon hier naartoe geïmporteerd. Om vervolgens in de Nederlandse samenleving verkrampt vast te blijven houden aan het weinige dat hen wel bekend is. Die clancultuur. De familie-eer die maakt dat iedereen daarbuiten voornamelijk met wantrouwen bekeken moet worden.

Fleur Jurgens schreef dit boek voor het onderzoeksprogramma Politie en Wetenschap. En goed eraan vind ik hoe ze toont dat het allemaal nog veel erger is dan mijn ergste vermoedens waren.

Niet alleen heerst er bij talloze Marokkaanse immigranten en hun kinderen wantrouwen tegenover de buitenwereld — de buitenwereld is ook aan alles schuld wat er in hun leven mislukt.

Dat lijkt op een vorm van magisch denken zoals vooral kinderen die hanteren.

Van principieel belang is hoe Fleur Jurgens in haar epiloog aantoont hoe zeer hulpverlening faalt om de probleemgezinnen te bewegen hun eigen verantwoordelijkheid te nemen. Want, dat komt waarschijnlijk door een blinde vlek bij al die maatschappelijke instanties. Nog komt daar te vaak de gedachte voor dat de criminaliteit te voorspellen zal zijn op basis van een sociologisch determinisme: dat mensen de gevangen zijn van hun milieu; dat opgroeien in een achterstandswijk als vanzelfsprekend tot misdaad leidt.

Voor Jurgens ligt de voornaamste mogelijkheid er daarom in de probleemgezinnen te porren tot eigen initiatieven, en niet te blijven koesteren in eindeloos begrip. Ook al, omdat de overheid alleen nooit in staat zal zijn het Marokkanendrama op te lossen.