Zestig jaar in de beschaving ~ Wim Zaal

Bijna zijn hele leven al houdt Wim Zaal aantekeningen bij van wat er in zijn leven gebeurt. Deze autobiografie is op die notities gebaseerd. En dat kon weleens de gebreken verklaren.

Het spijt me om te moeten schrijven, maar Wim Zaal is als boekpersonage niet heel interessant. En gelukkig misschien ook maar voor hem, als mens, denk ik dan. Zijn persoonlijke ervaringen verschillen niet bijzonder van wat ook anderen al beschreven over vergelijkbare gebeurtenissen in de recente Nederlandse geschiedenis, laat staan dat ze zo bijzonder geformuleerd zijn ze een heel nieuw licht laten schijnen op het verleden.

Al kan ik niet oordelen over wat hij over de Katholieke kerk heeft te melden.

Maar het is ook weer zo dat deze problemen alleen opvallen in contrast met de wel zeer geslaagde elementen van het boek.

Zaal was het grootste deel van zijn leven een letterknecht, zonder dat ik daar iets laatdunkends mee bedoel. Zijn kracht was het schrijvers een podium te geven; of om auteurs te stimuleren. En vanuit die positie heeft hij ze allemaal meegemaakt, in hun grootsheid en in al hun talrijke kleinheden.

In zijn boek De buitenbeentjes werden al zesendertig prachtige portretten van auteurs verzameld. En ook aan Zestig jaar in de beschaving zijn de schrijverslevens voor mij het interessantst. Doordat Wim Zaal zo ingevoerd is in al hun leven en streven.

Eén op de twee talenten ging teloor, zo schrijft hij terloops. Het schrijversschap is niet iets harmonisch, of vanzelfsprekends.

En het blijft vreemd, zelfs al weet ik dit best, om te beseffen dat de mooiste boeken weleens door de ergst verknipte types geschreven kunnen zijn.