Very Pleasant Evening With Stevie Smith ~ Stevie Smith

Wat wist ik over Stevie Smith? Dat bij de Engelse les, heel lang geleden, ooit een gedicht van haar aan de orde kwam, dat ik meteen onthouden heb. “I was much too far out all my life / And not waving but drowning.” En dat ze in éen van de eerste uitzendingen van de Dode Dichters Almanak zat, waarbij ze met W.H. Auden plezier maakte.

Dit was allemaal niet zo veel. Dus werd het tijd om eens echt iets van haar te lezen.

Hoewel Stevie Smith [1902 – 1971] nog altijd bekend is als dichter, heeft ze ook drie romans geschreven, en een aantal kortere prozastukken. In A pleasant Evening With Stevie Smith zijn hiervan acht verhalen gepubliceerd, plus een viertal autobiografisch getinte essays.

Ook die verhalen zijn gekleurd door haar persoonlijke leven. Net als haar romans. Zo leerde ik inmiddels dat ze zelfs problemen kreeg met mensen, die zich in haar teksten meenden te herkennen. En laat daar nu net een verhaal over gaan in dit boek. Alleen is er in dit geval een wijze redacteur die publicatie voorkomt; hoe treurig dat ook voor de schrijfster is, en hoe amusant het stuk ook geschreven mag zijn.

Smith’s verhalen in dit boek zijn klein, in de zin dat de meeste in een gezin spelen. En tegelijk gebeurde er merkwaardige dingen in. De schrijfster lijkt nogal wreed voor sommige van haar personages; maar merkwaardig genoeg wordt die hardvochtigheid nogal verzacht door haar humor.

De essays in deze bloemlezing lijken te zijn uitgekozen om Stevie Smith over onderwerpen te horen waar ze ook al eens gedichten aan gewijd heeft. Zoals aan katten, en haar jeugd in een buitenwijk van Londen. Dus staat er ook poëzie in deze prozabundel. Die inderdaad een plezierige avond opleverde, zonder nu een intens verlangen te doen groeien naar meer.