Things I Didn’t Know ~ Robert Hughes

► door: A.IJ. van den Berg

Robert Hughes beschrijft de voor mij interessantste periodes in zijn leven niet in deze autobiografie. Het boek eindigt als hij zijn leerjaren in de journalistiek heeft volbracht, en naar de VS trekt om voor Time over beeldende kunst te gaan schrijven. Eind jaren zestig.

Toen moesten al die TV-series over kunst nog komen die hij maken zou.

Toen waren evenmin de boeken er al die ik eerder van hem las.

Toegegeven, Things I Didn’t Know heeft een ouverture die er zijn mag. Al staat die geheel los van de rest van het boek. Het is of Hughes al bezig was met schrijven, en daarom besloot het ernstige auto-ongeluk dat hij had in 1999 mee te nemen in het verhaal.

Door de impact weet hij niet precies wat er misging. Behalve dan dat zijn auto een tegemoetkomende auto half frontaal raakte.

Hughes gebruikt dit beginhoofdstuk wel om aan te geven waarom hij Australië ontgroeid is. Voor de media daar stond namelijk vanaf het moment onomstotelijk vast dat hij dat ongeluk veroorzaakt had. Ook al werd de tegemoetkomende auto bestuurd door een crimineel, zaten er twee andere veroordeelde criminelen in als passagiers, en hadden deze vermoedelijk drugs gebruikt.

Een zuiver voorbeeld van Tall poppy syndrome. De hoogte van het maaiveld moet nu eenmaal geërbiedigd worden, volgens de kleinmensen onder ons.

Ook de hoofdstukken over zijn zo diep katholieke jeugd, die daarop volgen, zijn steeds gekleurd door opmerkingen over hoe weinig er eigenlijk was in Australië. Geen beeldende kunst van betekenis, bijvoorbeeld. Waardoor hij weliswaar makkelijk kunstredacteur kon worden, maar alleen al geen goede recensent kon zijn omdat hij nooit iets in het echt gezien had.

Dus lag het voor de hand dat Hughes vertrok. Naar Londen. Natuurlijk. Maar ook daar was hij nog niet op zijn plek. De uitnodiging om voor de Amerikaanse Time te komen schrijven, was als een reddingsboei die verder ronddobberen voorkwam. Alleen houdt vervolgens dit boek op, zoals gezegd, en moet ik verder blijkbaar op mijn kennis over Hughes’ verdere oeuvre vertrouwen om te begrijpen dat dit slot zo wel een heel gelukkig einde was.

Enfin. Robert Hughes heeft bij tijden veel woorden nodig in deze memoires. Soms werkt dat perfect – in het hoofdstuk over zijn vader, die een veteraan uit de Eerste Wereldoorlog was, bijvoorbeeld – soms compenseerde zijn humor en levendige taalgebruik mij toch te weinig.