Gay Talese Reader ~ Gay Talese
Hier iets prijzends melden over Talese lijkt wat overbodig, op de keper beschouwd. Hij is nu eenmaal de man. En goed, dan zou nog even gediscussieerd kunnen worden over wat hij gegrondvest heeft. New Journalism? Literaire non-fictie? Maar op zich doet dit er weinig toe. Talese gaf het voorbeeld, oogstte vele navolgers, en blijft ondertussen in sommige opzichten nog altijd een onovertroffen meester van het geschreven portret en de lange reportage.
Voor Gay Talese kwam het besef al vroeg dat de traditionele journalistiek zo zijn beperkingen heeft. Hij was een matige student journalistiek, zoals hij ruiterlijk toegeeft in het autobiografische stuk ‘Origins of a Nonfiction Writer’. En dit kwam vooral omdat zijn professoren vasthielden aan éen bepaalde manier van werken. Die wilden dat de nieuwsfeiten zo hard en zakelijk als kon aan het begin van ieder artikel gemeld werden. Maar Talese had niet altijd evenveel met het wie, wat, waar, wanneer, waarom & hoe. Hij wilde het nieuws ook weleens beschrijven vanuit het standpunt van degene die er het meest door getroffen was.
Deze bloemlezing uit het journalistieke oeuvre van Talese eindigt met wat autobiografische stukken. En die zijn toch diens forte niet, opvallend genoeg. Hoogstens is dat materiaal een aardige toelichting op al dat waar de man precies voor staat.
Tegelijk wijkt de verzameling in dit boek ook weer af van wat Talese het liefste doet. Hij vindt inspiratie in wat er allemaal is, maar door anderen nauwelijks wordt opgemerkt. Tegelijk biedt deze bundel maar een paar bescheiden variaties op thema. De meeste ruimte werd door de samenstelster gegund aan Talese’s portretten van bekende Amerikanen.
Enfin, Esquire riep enkele jaren terug ‘Frank Sinatra Has a Cold’ uit tot éen van de beste artikelen ooit in het blad gepubliceerd. En dit is ook een memorabel verhaal, omdat Talese een perfect portret van die man wist op te tekenen door alleen zijn entourage te beschrijven – aanvankelijk trouwens als noodgreep, omdat Sinatra niet met hem praten wilde.
En dan zijn de portretten van honkballers en boksers – Floyd Patterson na een verlies, een al door Parkinson verwoeste Ali op Cuba – prachtig om te lezen. Maar er kleeft voor mij éen probleem aan stukken over zulke overbekende mensen, en dit is dat ze al interessant zijn door iets heel groots van buiten het verhaal.
Mij is een portret liever als ‘Mr. Bad News’, dat Talese maakte van de anonieme redacteur die alle in memoriams schreef voor The New York Times. Al was het maar omdat ik zeker weet daar aspecten van te gaan onthouden door wat Talese beschreef; en niet door wat andere media al aan beeld hadden geschapen.
RSS feeds