Miracles of Life ~ J.G. Ballard
De Britse auteur J.G. Ballard hoorde in 2006 dat hij ver uitgezaaide, en waarschijnlijk niet meer te genezen prostaatkanker had. Desondanks begon hij in 2007 aan deze autobiografie. Waarbij aangetekend moet worden dat Ballard al twee romans schreef die zo veel autobiografisch materiaal bevatten, dat ze op zelfportretten lijken. Dat zijn The Empire of the Sun uit 1984, en The Kindness of Women uit 1991.
Die twee romans had ik gelezen.
En daarbij speelt ook mee dat Ballard op 19 april overleed, en diens levensloop nogal eens terug kwam in de herinneringsstukken. Met die jeugd in Sjanghai, de tijd in het kamp, die meehielp om de kostschool in Engeland later draaglijk te maken. De medicijnenstudie waar hij niets mee deed. De SF-verhalen waar niemand aan wou.
Dus was het aan éen kant misschien niet zo slim om juist dit boek te gaan lezen om de schrijver te herdenken. Het was alleen wel het enige dat ik nog niet kende. Anderzijds bleek dit een op zich aangenaam boek te zijn. Het heeft een prettige toon, zelfs al neigt die soms naar gebabbel. En al te streng is er niet geredigeerd; daarvoor worden opmerkingen te snel herhaald binnen enkele pagina’s.
Maar, hij heeft het terloops wel over de boeken die hij schreef, en zijn gedachten over wat een schrijver een lezer moet brengen.
Verder komt heel goed naar voren in het boek hoe blij Ballard was met zijn kinderen. De vroege dood van zijn eerste vrouw maakte hem weliswaar tot alleenstaande vader — in de jaren zestig een onbekend fenomeen — maar dat verlies maakte het gezin ook tot een hechte eenheid. En de vanzelfsprekendheid om niet alleen te zijn had hij zijn hele leven daarvoor duidelijk gemist.
Nu las ik Ballard ooit om heel andere redenen, zoals elders al eens uitgebreid gememoreerd. Maar het had weinig zin gehad om nu, zo vlak na diens dood, een van zijn dystopieën te gaan herlezen. Stilistisch hadden die misschien meer te bieden gehad, inhoudelijk niet per se.
RSS feeds