Hora incerta ~ J. Eijkelboom

Geen schrijver is te beoordelen op zijn debuut alleen. En als zo iemand ook nog gezegd heeft zich naar eigen gevoel duidelijk ontwikkeld te hebben in zijn werk, verdient hij een tweede kans.

Hora incerta is de zesde bundel van Jan Eijkelboom, en ook het boek dat net was gepubliceerd toen hij een marathoninterview had met de VPRO. Daarbij las hij er enkele gedichten uit voor.

En het moet gezegd, zo Eijkelboom zich ontwikkeld heeft, dan toch zeker in een richting die mij meer aansprak dan hem met zijn eerste bundel lukte. Vooral de eerste twaalf gedichten, ‘Tegen de tijd. Een calendarium’, maakten indruk. Al was dit meer door de consistentie in ritme, toon en vorm, dan dat ik er nu ineens lievelingsregels bij heb.

En zo gaat het dan met zo’n hele bundel. De goede eerste indruk blijft even hangen, om vervolgens niet meer weg te gaan. Er is niets dat me tegenstaat, maar tegelijk ook niets dat me verbaasd naar het papier laat staren. Eijkelboom zal me nooit overdonderen. Maar bij dichters is het al heel wat als die me niet vervelen, of met hun goedkope trucjes ergeren.

Hora incerta
Toen hij opstond
en onder de mensen kwam
bevreemdde hem de schemering
die meer naar bruin dan roze neeg.
Vreemd ook dat iedereen al was gekleed
terwijl de dag nog moest beginnen.
Hun bulderend gelach wees hem terecht.
Beschaamd moest hij terug naar bed.
Zijn moeder bracht hem melk en troost,
maar ’t bleef hem bang en droef te moede —
het sterven nagebootst.