Misschien tot morgen ~ Leo Vroman
Er is minstens éen categorie boeken wat overbodig geworden door wat er online allemaal gebeurt. Zo had ik Leo Vroman’s dagboek als weblog zeker gevolgd, maar is het me als uitgave op papier veel te dik. Er had met een bloemlezing kunnen worden volstaan.
In het begin is zeker nog interessant hoe Vroman, die geboren werd in 1915, door de dagen scharrelt. In zijn verzorgingsflat in Fort Worth, met zijn grote liefde Tineke nog altijd in de buurt. Met hun sociale verplichtingen daar, en het contact via internet met alles daarbuiten.
Maar, zijn wereld is soms klein. Dat is een wereld van duizenden spelletjes Klondike op computers, van kleine kwaaltjes, en van herhaald dokterbezoek. Met gemopper over de presidentsverkiezingen in 2004, tussen Bush en Kerry. Tegelijk weet Vroman dat wij meelezen, dus lijkt hij openhartiger dan hij is.
Ik had dit boek dan ook niet uitgelezen, als er niet iets fundamenteels in veranderd was, vanaf pagina 261. Tot dan is het Nederlandstalig herfst- en winterdagboek, op verzoek geschreven voor Querido. Maar daarna wordt de tekst ineens Engelstalig, en dan ook gaat Vroman in afleveringen zijn levensgeschiedenis beschrijven; naast de observaties van alledag.
Op het laatst voegt hij ook eigen tekeningen toe — en vervolgt die goede gewoonte als het dagboek weer in het Nederlands overgaat.
Dus was het dat, die levensgeschiedenis, de schaarse uitwijdingen verder over het wetenschappelijke werk van Vroman in het bloedonderzoek, en de tekeningen tussen de tekst, die het plezier brachten om dit boek helemaal door te nemen. Al heeft me dit wel enige maanden gekost.
Er past ook weinig anders dan bewondering, voor de blijvende lenigheid van Vroman’s geest.
vrijdag 10 februari
12:10 a.m. Hoe stom, stom, stom om Annette te beloven toen ze iemelde dat het dagboek te veel in het Engels was, om zelf te gaan vertalen, ik wil niet, het is als honderd dagen lang mijn eigen braaksel te moeten eten. En nachten. En waarom verdomme doorgaan in het Engels of wat dan ook. Dagboek, dit is misschien het einde.
RSS feeds
locker op 4 januari 2010 @ 19:52:39
Deze uitgave lijkt me nu precies een voorbeeld van publiceren omdat er een mens van naam achter staat. Niet om door te komen voor een belangstellende in literatuur van klasse. Maar ja, ook de vuilnisbakken van Brigitte Bardot worden ook nog steeds tegen haar zin door handige floepers uitgeplozen op opleukbare restmaterialen. Vroman verdient beter. Met hem vele anderen, zoals zelfs ik.
Locker