Huis en Tuin ~ Leo Vroman

Van wat Leo Vroman heeft gepubliceerd, kende ik zijn tekenwerk het minst goed. Terwijl de staaltjes daarvan in zijn recente dagboek me toch wel intrigeerden.

Dus werd dit boek geleend. Dat tot pagina 41 een gewone dichtbundel lijkt — al zijn de pagina’s wat groot — en dan verandert in een stripboek. Al zullen die tekeningen volgens de mores in de literaire wereld wel weer beeldende kunst heten.

En die strips boeiden me meer dan de gedichten, ook al bieden ze telkens meer de uitbeelding van een idee dan een verhaal met een plot. Vroman doet in beide expressievormen weliswaar allereerst zijn eigen zin, in beeld is dat toch spannender dan in tekst. Misschien komt dit omdat al zo veel dichters de taal mishandelen, dat Vroman’s werk daar bescheiden naast afsteekt. Misschien is dat omdat iemand die met de conventies van de strip wil spelen, daar toch ook een grote ambachtelijke beheersing voor nodig heeft.

Maar, biologen leren vanouds te kijken, en wat zij waarnemen in tekeningen vast te leggen. De problemen van dat ambacht heeft Vroman dus allang overwonnen.