Proza ~ Leo Vroman

Van Vroman had ik alleen gedichten gelezen, en zijn memoires met die wat obscene titel: Warm, rood, nat en lief. Dat boek ging trouwens vooral over bloed, omdat Vroman daar al zestig jaar onderzoek naar doet.

In deze bundel zijn drie vroege verzamelingen aan verhalen samengebracht. Tineke uit 1948, De adem van Mars uit 1956, en Snippers, dat voor het eerst verscheen in 1958. Dat kon ook, vanwege de duidelijk autobiografische achtergrond van die drie boekjes.

Voor wie de biografie van Leo Vroman al wat kent, zoals ik, kleedt dit boek de kale feiten uit zijn leven prachtig aan. Zo was daar die oneindig lange verloving met zijn Tineke. De belofte werd uitgesproken in 1938, maar toen vlamde de Tweede Wereldoorlog op. Vroman vluchtte in 1940 naar Engeland, en reisde vandaar naar Nederlands-Indië. Waar hij afstudeerde. Alleen kwam de oorlog daar ook, en verdween Vroman een kamp in.

Na afloop van al dat kwam hij in New York terecht, om daar te werken. Het huwelijk met Tineke komt er dan eindelijk, in 1947. Samen krijgen ze twee dochters.

En dan is dit nog maar de achtergrond bij de verhalen in dit boek. Voeg daar Vroman’s eigenzinnige en persoonlijke taalgebruik bij; want zelfs in proza kiezen dichters hun woorden nog zorgvuldig. En laat die schrijver dan kijken, met een schijnbaar altijd verwonderde blik.

Vooral Snippers, met alle aandacht daarin voor zijn al veramerikaanste dochtertjes, vond ik bijzonder.