Utterly Exasperated History of Modern Britain ~ John O'Farrell

► door: A.IJ. van den Berg

John O’Farrell schreef met An Utterly Impartial History of Britain een luchtige geschiedenis van de Britten tot en met 1945. Dat boek had succes. Dus is An Utterly Exasperated History of Modern Britain het logische vervolg over de jaren die nog ontbraken. En dit pakte goed uit.

Toegegeven, zo door en door humoristisch als O’Farrell’s eerste is dit boek niet. Maar dat kan ook moeilijk anders. De afstand in tijd ontbreekt. En er zijn nog geen geschiedenisboekjes waarin bijvoorbeeld staat wat de betekenis was van de huidige kredietcrisis.

Komt daar nog bij dat John O’Farrell in het recente verleden speeches heeft geschreven voor Labour-politici. Wat maakt dat hij toch niet even kritisch over Tony Blair kan zijn, als over diens voorgangers als prime-minister.

Staat het onderwijs er nu niet veel beter voor dan in de jaren negentig? Zijn de ziekenhuizen niet flink gemoderniseerd? Is er geen vrede in Noord-Ierland?

Toch had ik waarschijnlijk nooit een boek over de recente Britse geschiedenis gelezen, als daar die extra attractie niet was geweest dat de auteur weleens een grap probeerde te maken. Terwijl die geboden kennis toch wel nuttig is; omdat ik Britse auteurs lees, en dus baat heb bij kennis van het decor waarin hun boeken zich afspelen.

En een vakhistoricus had nooit met zo’n gloeiende hekel over Margareth Thatcher geschreven als O’Farrell zich af en toe permitteert. Terwijl hij toch ook teksten schreef voor het satirische TV-programma Spitting Image, en dit mede door Thatcher zo’n succes zou worden — wat weer positief was voor zijn carrière.

Groot-Brittannië was eind jaren zeventig trouwens wel gebaat bij een regering die de boel eens flink op orde bracht, zoals ook O’Farrell moet toegeven. Jammer alleen dat het dit ijzeren wijf werd, met de bijl.

An Utterly Exasperated History of Modern Britain loopt van de financiële crisis direct na de Tweede Wereldoorlog — waardoor alles in het Verenigd Koninkrijk jarenlang op de bon was — tot de financiële crisis nu. Het boek laat daarbij een land zien dat zich lang niet realiseerde geen wereldmacht meer te zijn. Het toont een land dat nog altijd niet goed weet of het nu beter de koers van de VS kan volgen, of toch meer heeft aan een beter contact met de Europese buren. En dan is er die Commonwealth ook nog.

Het was prettig de details van dat soort kennis probleemloos opgepikt te hebben, uit een boek dat mij ook nog eens moeilteloos tot doorlezen dwong.