Essay over het toegewijde bestaan als supporter van voetbalclub Standard de Liège ~ Dimitri Verhulst
Boekhandel Bruna, waar ik doorgaans alleen binnenkom als ik op een trein wacht — veel vestigingen zijn op stations — doet ook aan leesbevordering. Elke maand brengt de winkel een ‘literair juweeltje’ uit; een klein gebonden boekje dat minder kost dan een losse krant. Normaal zijn die uitgaven oninteressant voor mij. Bijna altijd wordt er een hoofdstuk of verhaal in herdrukt dat al in een ander boek staat.
Maar dit essay van Dimitri Verhulst is voor de verandering nooit ergens anders verschenen. Dus nam ik het toch eens mee, in plaats van een tweede krant. Al was het maar omdat de druk me intrigeert om ergens supporter van te moeten zijn.
De voetbalclub Standaard Luik werd in 2009 kampioen van de hoogste Belgische klasse. Verhulst wist dit op het moment van schrijven niet. Standaard was toen wel regerend kampioen. Alleen had de club daar vijfentwintig jaar op moeten wachten.
Aanvankelijk leek me zijn clubliefde heel eerlijk.Supporter worden van een winnaar is weinig meer dan een vorm van gemakzucht. En hij supporterde toch al langer dan dat ene jaar. Verhulst had ook de magere tijden meegemaakt.
Alleen bleek later uit het essay dat hij begin jaren tachtig fan werd, toen Standaard ook een heel goede periode had. Fan werd hij van de kampioen, om de dribbels van Simon Tahamata. Dat is een Nederlandse topspeler die Belg werd, omdat het voor hem als Molukker toch niet uit maakte wat voor vreemd paspoort hem was opgedrongen.
Verhulst vermijdt het beide bovenstaande feiten te noemen. Zijn tekst moet het ook meer hebben van de taal, en de humor, dan dat het essay nu nieuwe verzichten opent.
Graag had ik toch meer vernomen over de jaren dat het allemaal niet vanzelf sprak in Luik. Over het omkoopschandaal, en alle andere problemen daarna.
Nu schrijft Verhulst in een boek over Standard de Liège de meest memorabele woorden over Eendracht Aalst. Dat is de club uit zijn geboortestad waar hij geen supporter van werd, anders dan zijn vader.
Sterven deed mijn vader één seizoen voor zijn club eindelijk promoveerde naar de hoogste klasse, als om te beklemtonen dat hij er altijd een meester in was geweest de successen uit zijn leven te vermijden. [29]
Meer van zulke doorleefde passages waren prettig geweest.
RSS feeds