Morgen zal ik mijn mannetje staan ~ Wim de Bie
Nederland kreeg commerciële televisie in 1989. Het jaar daarop verscheen een satire van Wim de Bie, waarin nogal wat televisiemakers voorkwamen. Verder wist ik dat dit boek een dystopie was. Nederland had ineens een nieuw bewind gekregen, en De Bie zou hebben geschreven over hoe de TV-makers zich naar de nieuwe leiding plooiden.
Daarbij zou hij zichzelf niet hebben gespaard. Om zo te tonen dat ook hij waarschijnlijk weinig principieel was, als het erom spande.
Indertijd lokte het mij niet dit boek te lezen. Twintig jaar later ligt dat anders, omdat zo’n boek dan ook een tijdsbeeld kan zijn. En goed, dit exemplaar lag voor een euro in een bak die boekhandels buiten op straat zetten.
En toen viel het boek me nog niet mee.
Deze roman gaat voornamelijk over Wim de Bie, die uitgebreid zijn levensloop beschrijft van voor de tijd dat hij in de media werkzaam werd. Dit gebeurt dan ook nog op een vermoeiende manier, via verschillende verhoren met een toetsingscommissie.
De Bie heeft nadien dat leven van voor zijn publieke bekendheid nog weer uitgebreid beschrijven op zijn toenmalige weblog. Dat las ik. Daar viel me dus betrekkelijk weinig nieuws over te vertellen.
En ook aan tijdsbeeld bood dit boek weinig bijzonders. Op éen punt na dan. Als het om de aard van dat nieuwe bewind gaat.
Begin jaren negentig was er vrees voor massa-emigratie, zowel vanuit het pas onafhankelijk geworden Oost-Europa, als vanuit Afrika. Elders schreef ik al dat bij een betoog van Enzensberger uit deze tijd een kaart hoorde, waarop brede rode pijlen met mensenstromen vanuit Afrika noordwaarts wezen.
Maar dat eerst de Polen Nederland zouden overstromen, daar heeft De Bie toch een tijd gelijk in gehad.
RSS feeds