Schaduw over het Britse Rijk ~ Pierre Veys & Nicolas Barral

► door: A.IJ. van den Berg

Een goede parodie maken, is ontstellend moeilijk. Parodiëren vergt meer intelligentie dan de maker van het oorspronkelijke werk beschikbaar had, en tegelijk een bijna verlammende liefde voor het onderwerp.

Niet gek, daarom, dat ik heel weinig geslaagde parodieën ken. Karikaturale nabootsing vinden sommigen al heel wat; en die vorm van imitatie wordt ook overdreven hoog gewaardeerd.

In de stripgeschiedenis zijn dan weer vele voorbeelden te vinden waar de voornaamste satire is dat de hoofdpersonen ineens met alles en iedereen neuken. En dat is vervelend, voor iedereen ouder dan vijftien.

De twee stripboeken over Philip en Francis daarentegen, vind ik wonderbaarlijk goed geslaagd als parodie. Dat begint zelfs al bij de naam van de reeks.

Philip en Francis persifleert de stripreeks Blake en Mortimer. De hoofdpersonen uit die oorspronkelijke verhalen zijn twee Engelsmannen, waarvan de voornamen in de verhalen vrijwel nooit worden gebruikt. Daar was het de tijd ook niet voor, toen ze gemaakt werden.

Nu valt bij het lezen van de Blake en Mortimer-albums genoeg op dat nogal typisch is. Ik schreef daar eerder over op boeklog. En het album Schaduw over het Britse Rijk is alleen al goed omdat dit de grootste omissie uit de oorspronkelijke reeks signaleert.

Er komen geen vrouwen in de oerboeken voor.

Van de weeromstuit staan Philip en Francis machteloos als hen gevraagd wordt iets te doen tegen wat het ook maar is dat de vrouwen ineens zo geëmancipeerd maakt. Want vrouwen die hun plaats niet meer kennen, die zullen nog eens de ondergang van het Empire worden.

En goed, dan wordt een groot deel van de grap bereikt door enkele simpele omkeringseffecten. Francis Blake is weliswaar nog steeds militair, maar dan wel éen die nog bij zijn moeder onder de plak zit. En Philip Mortimer wordt ermee geconfronteerd dat hij altijd is getekend als een wat mollige man. Dus moet hij ditmaal op een dieet.

De keiharde helpers van de eeuwige schurk Olrik zijn ineens zijige nichten geworden. Wat eigenlijk te flauw voor woorden is, en wonderbaarlijk genoeg toch heel goed werkt.

Slechts met de boosaardigheid van Olrik, en diens drang om de wereld te veroveren, viel opvallend weinig te doen, als satire.

[ is vervolgd ]