Taste ~ Kate Colquhoun
Van alle boeken die ik nooit gekocht heb, herinner ik me onder meer een geïllustreerde geschiedenis van het varken goed. Dat was een winkeldochter. Jaren keek het zwijn op de omslag van het boek me vrolijk aan, op de bovenste verdieping van het filiaal van De Slegte in Groningen. Nooit werd tot aankoop overgegaan. Terwijl ik nu, een kleine twintig jaar later, ineens enorm benieuwd ben geworden naar die geschiedenis.
Dat komt dan door éen enkel zinnetje uit deze monografie. Terloops vertelt Kate Colquhoun dat in de negentiende eeuw het inlandse varken gekruist werd met Chinese rassen, waardoor hun snuit veranderde, en de vleesopbrengst nogal toenam.
En zo staan er honderden, zo niet duizenden mededelingen in deze geschiedenis van het eten in Groot-Brittannië, die mij tot verder lezen aanzetten. Omdat Kate Colquhoun daar in Taste wel iets over schrijft, maar vervolgens vlot verder gaat; er is immers nog zo veel meer te vertellen.
Door haar ben ik ineens geïnteresseerd geraakt in de geschiedenis van het fornuis, om maar iets te noemen. Omdat de ontwikkeling van het ding, dat nu zo vanzelfsprekend lijkt, minstens een halve eeuw heeft gekost voor het goed was.
Elementen uit wat Colquhoun beschrijft, waren me wel bekend, uit andere boeken. Zoals de uitvinding van het blik, om voedsel te conserveren, zoals de betekenis van koeling. Daarnaast heeft ook de BBC ineens voeding ontdekt als een thema om informatieve geschiedenisprogramma’s aan op te hangen voor vrolijke televisie. Dus van wat de Britten vroeger aten, had ik al iets meegekregen.
Dan nog is dit een overweldigend rijk en vol boek. Ook al om de gememoreerde neiging van Colquhoun vlot door te gaan, en in plaats van bijvoorbeeld recepten te geven, deze terloops in een bijzin te behandelen.
Voorbeeldig is ook de inbedding in de meer evenementiële geschiedenis van de Britten. Hoe is het best te illustreren hoe slecht de arme bevolking gevoed was, eind negentiende begin twintigste eeuw? Dat kan goed met een simpel militair staatje. Toen de Britten tegen de Boeren vechten gingen, kwam 38% van de opgeroepen mannen niet door de keuring, wegens een gebrek aan fitheid, staat er dan in een enkel zinnetje. En een derde van de kinderen was ondervoed.
Het boek eindigt dan weer opvallend somber. Op dit moment wordt 30%-40% van het in Groot-Brittannië gekochte voedsel weggegooid. Bovendien is het normaal geworden om sperzieboontjes uit Kenia te eten, of asperges uit Peru.
Dus is er die rijke, hele rijke geschiedenis, waaraan Kate Colquhoun zo veel woorden wijdde in dit boek. Met al zijn typisch Britse gerechten, die nog altijd goed zouden smaken, als mensen maar de moeite zouden nemen om ze te bereiden. En dan is de eetcultuur inmiddels internationaal geworden, en daarmee drie keer niets.
Als het Colquhoun te doen was om mensen te tonen hoe arm ze zijn, zonder het te weten, en hoeveel rijker ze worden, met een klein beetje moeite, dan slaagde ze daarin.
RSS feeds