Laden ledigen ~ L.Th. Lehmann
Er staan verschillende boeken van Louis Lehmann [1920] in mijn kast. En deze staan er goed; die hoeven niet weg. De kans dat ze er nog eens uit komen, is niet zo groot, evenwel. Ik denk namelijk nooit: laat me nu eens lekker een stukje Lehmann lezen. Want, wat hij me precies te bieden heeft, is nog altijd niet helemaal duidelijk.
Lehmann was voor de verandering eens zo’n schrijver waarbij een interview me wel hielp om het werk te begrijpen. Toen de VPRO zijn marathoninterviews ook als podcasts beschikbaar stelde, maakte het gesprek met hem in elk geval meer duidelijk over wat me aantrekt in zijn schrijven.
Er zit een opvallende dwarsheid in de man — die altijd overal aan de periferie bleef verkeren — en daarmee een prettige onafhankelijkheid.
Dat Marathoninterview had wel als nadeel dat het eerste stuk uit Laden ledigen, met fragmenten vol jeugdherinneringen, me vrij weinig nieuws te vertellen hadden. Die herinneringen waren me al bekend.
Laden ledigen pakte allereerst uit als een bundel waarin poëzie uit vele decennia werd verzameld. Verder staan er twee toneelteksten in, biedt het boek wat tekeningen, een reeksje met korte beschouwingen over muziek, en zelfs een paar pagina’s bladmuziek. En in die zin is het wonderlijk dat een boek als dit nog bij leven van de schrijver werd uitgegeven. Het lijkt me haast een boek enkel voor de fans bedoeld.
En ik gun Lehmann het beste, maar hoeveel mensen hebben er op een boek als dit zitten wachten?
Wellicht was het een cadeautje van de uitgever, om Lehmann door de tijd te helpen. De uitgave is in elk geval fraai.
RSS feeds