Debet ~ Saskia Noort
Saskia Noort’s ‘everseller’ De eetclub was me lang niet strak genoeg om een thriller op te leveren die ook ik spannend vond om te lezen. Dat boek had bijvoorbeeld best met éen echtpaar minder afgekund dan de vijf stellen die de schrijver direct al introduceerde.
Alleen werd deze roman wel erg massaal verkocht. En dan is het wat makkelijk, en toch ook wat viezig zelf-feliciteerderig om mijn smaak dan voor zaligmakend te houden.
Daarom las ik ook het vervolg op De eetclub, dat tien jaar later verscheen, nadat Saskia Noort ondertussen nog een stuk of drie, vier andere thrillers had geschreven. Waarover dan meteen geconcludeerd kan worden dat Debet veel strakker in elkaar zit dan het eerste deel. De timing van de schrijver is zeker beter geworden. Oefening loont.
Directe problemen genoeg telkens, voor de hoofdpersoon om op te lossen. En nog veel grotere raadsels bovendien die nieuwsgierig naar de ontknoping zouden kunnen maken.
Wel komt deze Karen van der Maden pas heel laat in het boek in echt fysiek gevaar — wat voor mij als een anti-climax werkte, mede omdat het lineaire verhaal daar dan eindigt. Wat in het boek dan nog resteert is enkel afwikkeling.
Was ook niet heel sterk dat de kwade genius achter alles wel heel laat wordt geïntroduceerd.
Bovendien geloofde ik het plotelement al niet echt dat een schaduwboekhouding met een reeks dubieuze transacties de mensen achter deze foute bedrijven zo zenuwachtig zou kunnen maken. Hoe lang sleept die bouwfraude in Nederland wel niet aan, bijvoorbeeld, voordat het Openbaar Ministerie eens mensen ging aanklagen? En dan enkel de verkeerde ook nog, volgens sommigen. Daar was het idee immers zelfs bij dat bouwbedrijven de samenleving voor honderden miljoenen benadeeld hadden.
Oftewel: als ik de schrijver al tijdens het lezen aan het verbeteren of aanvullen ben, betekent dit dat een boek me niet meeslepend genoeg is.
En geef dan toch eens precies aan wat er dan schort aan Debet.
Er komt geen sympathiek mens voor in het boek, dat lijkt me al éen probleem. Want het helpt in plotgedreven boeken nogal om tenminste van éen iemand te hopen dat het hem of haar goed zal gaan.
Zelfs de hoofdpersoon, die Karen van der Maden, is bijvoorbeeld nogal sexistisch: in hoe ze oordeelt over andere vrouwen. Bij een mannelijke auteur zou het me enorm storen als hij van elk vrouwelijk personage de borsten beschreef, of hoe die er bij stonden in een jurk, en bij de mannelijke personages nooit iets vergelijkbaars doet. Waarom zou ik dat Saskia Noort zulks dan niet ook mogen verwijten?
Goed, Karen van der Maden heeft meteen al te maken met een verongelukte echtgenoot, die geheimen voor haar had; zoals dat zijn bedrijf praktisch failliet was. Dwingt diens dood haar bovendien om terug te kijken op een huwelijk dat misliep. Vervolgens keert de verzekeraar niets uit aan levensverzekering, treft ze een dubieuze notaris, die haar verkeerd voorlicht, en opzadelt met een schuld van drie ton, en wordt ze geholpen door oude vrienden van De eetclub die op éen na allemaal hun vrouw blijken te hebben ingeruild voor een jonger exemplaar.
Je zou voor minder bij elke vrouw die je ontmoet gaan oordelen in hoeverre zij een hoer is of niet.
En dan moest het eigenlijke boek nog beginnen.
Punt is dat de malversaties waar het echt om gaat buiten het verhaal worden gehouden — waardoor die niet meer dan gerommel in de verte zijn. Het plot draait er enkel om dat de fraudeurs niet ontdekt willen worden; wat eerder een zwak soort afgeleide is dan echt spannende misdaad.
Debet werd veel te laat in de tekst pas een thriller. Dat zal mijn voornaamste probleem zijn. Snapte ik die moord ook al niet.
RSS feeds