Uncle Dysfunctional ~ A.A. Gill
Het is een elementair en onontkoombaar gegeven dat een rubriek uit een tijdschrift zelden werkt buiten de normale context. Bundeling in een boek maakt tijdschriftmateriaal vrijwel nooit sterker. Zo’n verzameling kan bijvoorbeeld dan onbarmhartig tonen hoe weinig ruimte er tot variatie is binnen het gebruikelijk geworden stramien. Gimmicks zijn zo ineens heel makkelijk doorzien.
En kleine variaties op éen thema moeten wel heel erg goed geschreven zijn, willen die een boek lang kunnen boeien.
A.A. Gill gaf jarenlang de antwoorden voor een probleemrubliek van het tijdschrift Esquire; wat een blad is dat zich op mannen schijnt te richten. Dit deed hij onder de pennaam Uncle Dysfunctional. Uitgangspunt werd daarmee dat hij zijn adviezen niet per se beleefd en voorkomend zou gaan geven, nee, daarbij kon hij zelfs weleens behoorlijk bits uitvallen. Anders dan toch gebruikelijk is bij zo’n rubriek.
En zeker, er staan adviezen genoeg in deze bundel die komen van iemand van wie je liever geen advies had gehad.
Nogal wat vragen gaan over sexueel getinte problemen — in de loop van dit boek dragen de vragenstellers zelfs amper nog andere moeilijkheden aan. Of anders ging het de brievenschrijver wel om iets in de gebruikelijke etiquette wat hem of haar onduidelijk was.
In een tijdschrift, tussen andere artikelen en vaste rubrieken, valt dan niet dat zo’n ingezonden probleem er nogal artificieel uit kan zien. Verzamelingen werken helaas anders. Te veel in Uncle Dysfunctional las voor mij als grappig bedoeld. Gezocht. Op een kunstmatige en daarmee veel te bedacht ogende vraag volgde een al even onecht antwoord. Tussen vraag en antwoord was er te vaak niet eens verschil in toon.
A.A. Gill stelde zichzelf trouwens ook weleens vragen; en dat viel me dus niet eens direct op.
Hier was weinig leeslol aan te beleven. Zelfs niet nadat ik mijn leestempo sterk had teruggeschroefd, en hoogstens nog een paar problemen las per dag.
Kan het trouwens wel zijn dat ik de grap achter dit boek te goed doorzag. Want die is ook een oude truc voor de makers van blaadjes, waaraan zelfs ik me weleens bezondigd heb. Ook ik begon ooit met schrijven in blaadjes die vol moesten. Waarop dan een probleemrubriek bedacht werd.
Dus vraag ik me nu af of deze bundel er enkel gekomen is omdat A.A. Gill plots overleed. Waarbij dit boek niet per se ter nagedachtenis diende. Schrijvers worden snel vergeten. Daar valt voor uitgevers hoogstens aan te verdienen als ze nog in het collectieve geheugen leven.
Dear Adrian,
I know this sounds funny, as in amusing, but that’s why I’m reduced to writing to you about it. No one will take me seriously and, consequently, I suffer from nervous flatulence. I produce a lot of wind and release it at really inconvenient moments in lifts, and I have an overwhelming need to fart whenever I have a massage. I can feel the gasses building up, and the pressure on my sphincter is unbearable. […]
Charlie, Windermere
Get a dog. Get two dogs.
RSS feeds