Mijn bijzonder rare week met Tess ~ Anna Woltz
De boeken van Anna Woltz herinneren me aan iets dat er normaal bij het lezen zelden meer is, en vroeger zo vaak wel was. Vandaar dat ik nu al een derde jeugdboek las van haar dit jaar.
Lezen kan ook troost bieden voor even. Ik was dat haast vergeten. Want opvallend genoeg ontbreekt dit emotionele aspect vrijwel altijd in de lectuur die normaal op mijn pad komt. En waar ligt dat dan aan?
Nu lopen jeugdboeken vrijwel altijd goed af. Iets waar het in het normale leven nogal eens aan ontbreekt. Alleen geloof ik niet dat de kwestie zo simpel zou zijn.
Ik vrees bijvoorbeeld dat ik te belezen ben geworden om nog te kunnen genieten van het type auteur voor volwassenen dat hun boeken nog onbeschroomd prettig durft te laten eindigen. Ook al omdat ik van auteurs eigenlijk verlang dat ze me iets vertellen over hoe het is om te leven, in deze tijd, of in de tijd waarin zij schreven. En leven gaat zo zelden zonder au.
Als een schrijver me te weinig benul lijkt te hebben, kan zijn of haar boek ook nooit wat worden.
Geef ik er bovendien al enige decennia de voorkeur aan om non-fictie te lezen, in plaats van de zoveelste roman. En zulke zakelijke teksten spelen zich onvermijdelijk af in de grimmige en vies-voze werkelijkheid. Waarin het altijd nog weer erger was dan je toch al vreesde.
Dus kan het zijn dat ik hoogstens van jeugdboeken nog net wel accepteer dat ze even een stiltereservaat zijn; dat uurtje aan retraite bieden, om te mogen herstellen van heel de wereld daarbuiten. Een eigenschap die verder enkel stripboeken ook hebben — alleen vergt het bekijken van getekende plaatjes bij voorbaat al de vrijwel totale opschorting van het ongeloof; anders dan bij zo iets abstracts als woorden opgaat.
Ook in de roman Mijn bijzonder rare week met Tess lijken de opdoemende problemen weliswaar soms even heel groot, alleen worden ze uiteindelijk wel overwonnen. Wat alles scheelt.
Het verhaal in dit boek wordt verteld door Samuel, een slimme jongen van tien, die klein is voor zijn leeftijd. Tijdens een vakantie op het eiland Texel ontmoet hij de iets oudere Tess, die hem behoorlijk domineert. Tegelijk krijgen ze ook voor even een heel echte band.
Tess kent haar vader niet, heeft hem ook nooit gekend, maar is toch heel nieuwsgierig naar wie dat kan zijn; hoezeer haar moeder die vragen ook afhoudt. Naspeuringen hebben haar wel een naam opgeleverd, en online is er zelfs iemand te vinden met die naam.
En deze man weet ze naar Texel te lokken, om hem eens goed te bekijken, alleen al om te kunnen afwegen of ze hem wel als vader wil.
Vanzelfsprekend loopt er daarop van alles mis. Anders was er geen spannend boek. En hoewel ik toch meen een trope of tien te kennen om een verhaal spannend te maken, slaagde Anna Woltz er opnieuw moeiteloos in om ook mij bij het lezen telkens te verrassen.
RSS feeds