Zeven vette jaren ~ Etgar Keret
Er was een bekroonde documentaire voor nodig om me te wijzen op het bestaan van de Israëlische schrijver Etgar Keret [1967]. Het is dus niet alleen lezen dat verder doet lezen.
En heel goed aan die documentaire was dat de makers de dubbelheid wisten aan te geven in de verhalen van Keret. Want dat de man humoristisch kan schrijven, valt meteen wel op. Dat die humor daar niet zo maar staat, is al iets anders.
Er zullen dan ook weinig landen zo raar in elkaar steken als Israël. Alleen al omdat het constant in oorlog is, of er anders wel directe oorlog dreigt. Dus moest Etgar Keret drie jaar het leger in, net als iedereen.
En niemand komt ongeschonden uit dat leger weer thuis. Ook is er de dagelijkse stress van alle mogelijke aanslagen nog. Een schrijver kan dan misschien nog uit die absurditeit wegkomen door zijn eigen wereldjes te ordenen op papier.
Hij schreef in dat leger, op een geheime basis ergens, zijn eerste verhaal. De documentaire vertelt ook na wat er met dat eerste verhaal gebeurde. En ook in deze autobiografisch getinte bundel is deze geschiedenis opgenomen.
Zijn oudere broer gebruikte dat eerste manuscript om er de drol mee op te rapen van zijn hond, toen Etgar hem om een eerste reactie kwam vragen. Wel na overigens de bevestiging te hebben gekregen dat er nog een kopie zou zijn.
In Zeven vette jaren zijn verhalen verzameld die Etgar Keret schreef over zichzelf, en zijn naaste familie. Hij en zijn vrouw Shirah Geffen, die ook op eigen kracht bekend is geworden, kregen een zoon, die de naam Lev draagt. En Lev speelt nogal eens een rol mee in de verhalen. Of anders is het wel het gegeven dat Keret door deze jongen ineens vader werd; en daarmee een plaats in de maatschappij ging innemen met allemaal heel nieuwe gewoonten en regels.
Zo sterk als de absurde korte verhalen die ik los her en der inmiddels las van hem, zijn deze autobiografische schetsen niet. En ook kwam Etgar Keret helaas niet los van de stijlfiguur aller humoristische columnisten, om zichzelf als een grotere schlemiel af te schilderen dan hij is.
Maar, ik heb een keer of wat hardop moeten lachen om dit boek; en dat is toch iets waarin weinig auteurs slagen. En dan was de humor in dit boek nog wel eerst vanuit het Hebreeuws naar het Engels vertaald, en daarop pas naar het Nederlands. Troost was al helemaal dat het verhaal van hoe zijn vader zijn moeder ontmoette op papier zo veel beter nog was dan uitgespeeld in die documentaire.
RSS feeds