2018; zo’n jaar in boeken ~ bij de veertiende jaargang van boeklog
Te weinig vrouwen las ik dit jaar, helemaal vergeleken met 2017. Dus dat vraagt opnieuw aandacht. Of misschien beter: constante aandacht.
Mijn onbevangenheid is er nog steeds. Ik pak een nieuw en onbekend boek nog altijd op met enige verwachting, en met de hoop verrast te zullen gaan worden. Noem het naïef. Maar ik blijf geloven in de kracht in van het boek — wat de inhoud daarvan ook zijn moge.
Begin dit jaar nam ik me voor om precies 175 titels te boekloggen, om dan aan het eind netjes op een totaal van 3500 titels uit te komen voor deze site, na veertien jaargangen. Een simpel rekensommetje leerde dat ik daarvoor telkens vijftien boeken moest uitlezen in de zeven maanden die 31 dagen tellen, en veertien boeken in de overige vijf. Gemiddeld.
Mijn neiging om boeken relatief snel weg te leggen als ze me niet bevallen, hield alleen in dat er nogal wat meer in huis moesten worden gehaald dan die 175 om dit zelf opgelegde quotum te halen, hoe onzinnig die dwang verder ook was. Veel meer boeken in elk geval dan de afgelopen jaren, sinds het einde van deze website als publiek leesdagboek.
En die 3500 zullen nog wel gehaald worden voor 1 januari. Maar een voorname les was toch dat het in 2019 een tikje minder mag.
Tegelijk moest er wel een gestage regelmaat blijven zitten in het schrijven van de boeklogjes; anders wordt het schrijven daarvan ineens een klus. Zo om de dag een tekstje breien, is heel zo’n slecht ritme niet. Diende er alleen wel wat te schrijven te zijn.
En zo blijft het eeuwig schipperen om deze website geen werk te laten zijn.
Veel titels kwamen er niet langs dit jaar, die ik ongehinderd aan eenieder zou kunnen aanbevelen. En humor was vrijwel de enige voorspelbare constante bij wat me beviel. Gezien alle angsten die constant gezaaid worden in de nieuwsmedia, plus alle geroeptoeter online daaromheen, en de vermoeienissen die al dat oproept, zou humor in boeken ook de komende jaren een duidelijke vluchthaven kunnen zijn.
Mijn aanbeveling over het werk van Joubert Pignon — zo deze schrijver bestaat — gaat overigens over het drieluik aan romans in verhalen dat hij tot nu toe uitbracht, niet om éen losse titel daaruit.
Ook 2018 kwam weer met enige leesprojecten; inmiddels gauw eens mijn manier om boeken te kraken door er huiswerk van te maken om ze te lezen.
Het lezen van de dikke pil Ruim duizend dagen werk van Koos van Zomeren leek daarbij een hoogtepunt te worden. In elk geval was er geen boek dit jaar waarover ik zo verheugd was er weer een stukje verder in te mogen lezen. Alleen bleek me wat later dat de schrijver met regelmaat zelfplagiaat had gepleegd om de dagelijkse krantencolumns te kunnen schrijven die de inhoud werden van dit boek. En daarmee kelderde de waarde van deze verzamelbundel nogal.
Zou ik zes dagen in de week een krantenrubriek moeten vullen over boeken, dan biedt boeklog zinnen en paragrafen genoeg om me telkens net even wat verder te helpen bij een hapering in het schrijven. En toch zou het hergebruik van dit materiaal als een persoonlijke nederlaag voelen. Terwijl niemand als schrijver in zijn eentje elke dag briljant kan zijn.
In een ander leesproject vermoorde ik een essaybundel van Italo Calvino, die niettemin een hoog gewaardeerd schrijver blijft, door eens op elk van de dertig opgenomen teksten te reflecteren. Daardoor viel veel sterker op wat er maakwerk aan was geweest, dan als ik achteraf nog eens over alle dertig in éen keer had moeten schrijven.
De zomermaand augustus was ingeruimd voor boeken van buitenstaanders over de VS; of in elk geval delen van dat land. Serieel lezen maakt namelijk iets extra’s duidelijk over zulke uitgaven. Onderlinge vergelijking toont heel goed aan wat de echt geslaagde titels zien, en wat de iets minder gelukte.
Wil ik nog eens een leesprojectje van deze aard herhalen, zal er veel meer aan moeten worden voorbereid, om een afwisselender leesmenu te krijgen.
RSS feeds