Daar zijn woorden voor ~ Toon Tellegen

Een bloemlezing van de dichter zelf, uit al zijn dichtbundels die sinds 1980 verschenen. En daarmee een goede introductie tot zijn werk, of gewoon een prettig goedkope bundel met veel van het goede.

Tellegen’s gedichten schrijnen vaak; en hun kracht zit er dan in dat die pijn zelf nooit benoemd wordt. Ik houd van zijn poëzie. Maar misschien houd ik wel van zijn gedichten omdat die zo vaak niets van poëzie hebben; zo ontbreekt rijm, en is er meestal geen overheersend ritme.

Helaas mistte ik in de bundel een aantal die tot mijn persoonlijke favorieten horen. Zoals deze:

Een man, bonkend op zijn gedachten:
‘Jullie maken mij altijd, altijd verdrietig!’
ging ze te lijf,
en zij deinsden terug, trokken hun kraag op,
makten hun rug krom,
wat moesten ze doen?
en die man liep langs een weg
en troostte zijn gedachten, betuigde zijn spijt aan zijn gedachten,
schaamde zich voor zijn gedachten,
beloofde ze alles, alles,
in het licht van de ondergaande zon.
Toon Tellegen, Als we vlammen waren, 36.

Dus blijft het zaak voor mij om toch maar te proberen al zijn bundels in handen te krijgen. Ik mocht eens iets missen.

Een dichter zal ook gewoon anders over zijn eigen werk denken dan een lezer; de literatuurgeschiedenis is vol met gedichten die door hun makers later onherstelbaar verbeterd werden, en toch niet zo voortleefden. Hoe betrouwbaar is dan zo’n bloemlezing?