Altijd zomer altijd zondag ~ Martin Bril

Ik kon me niet herinneren dit boek ooit gelezen te hebben, toch stond het in mijn kast. Maar bij herlezing is me vrij snel duidelijk waarom het zo weinig indruk heeft gemaakt dat me er werkelijk niets van bij gebleven is.

Martin Bril probeert in dit boek wel erg opzichtig literatuur te bedrijven, en faalt daarin voor mij. Het verhaal verloopt namelijk van de ene nauwelijks omkaderde scene naar de volgende vormeloze flard. Dromen vermengen zich met realiteit alsof ze gelijkwaardig zijn, nee zelfs meer zeggen. Ik krijg telkens maar impressies uit een leven voorgeschoteld, zonder dat me duidelijk wordt wat de mannelijke hoofdpersoon nu wil of moet daarmee, behalve dan dat hij hunkert naar iets. Het is alsof Bril in woorden een hele trage film navertelt, zonder daarbij genoeg aanknopingspunten te geven waarmee de lezer zich iets kan voorstellen.

Dus haak ik al vrij snel opnieuw af, om dit boek nu naar de stapel te verwijzen die straks via het asiel de kans te krijgt een nieuw baasje te vinden.