Feuilles Mortes ~ Josse de Haan
Er wordt weleens beweerd dat het Fries zo’n harde taal is; dat gebeurtenissen in het Fries beschreven daardoor extra wreed overkomen. Bij het lezen van dit boek ging ik bijna denken dat het waar is. Misschien is de grootste verdienste van Feuilles Mortes nog wel dat de schrijver alles ellendig heeft weten te laten lijken. De sex waarschijnlijk het meest.
Normaal krijgt iedere roman vijftig bladzijden van mij om zich te bewijzen. Al schiet mijn leessnelheid wel snel omhoog als ik in de eerste minuten niet tot het boek word toegelaten. In deze roman duurde het tot pagina 47 voor de schrijver me even weer tot langzaam lezen wist af te remmen. Ineens vonkte er tussen de losse scènes iets op dat waar leek. Een jeugdherinnering aan de dansles. In de stad. Op de schoenen van pake.
De Haan gebruikt in dit boek drie mannelijke vertelstemmen door elkaar. Een ik, een jij, en een hij, die allemaal een Anna missen, zij het dat dit niet steeds dezelfde vrouw is. Ze wordt herinnerd, of er wordt gepoogd herinneringen te reconstrueren via andere vrouwen of alleen maar op papier. Alleen lukt het de schrijver niet mij duidelijk te maken waarom ik toch met die mannen moet mee lijden in hun eenzaamheid, ellende en onvermogen.
Heeft Hans Goedkoop net de opsluiting in het eigen ik van romanfiguren het meest afgekloven thema in de Nederlandse literatuur genoemd, komt me meteen zo’n boek onder ogen waaruit nog weer eens blijkt waarom dit zulk vervelend proza oplevert. Bovendien kent dit boek nauwelijks ontwikkeling, geen catharsis of niks. Lijkt alle lijden ook nog eens zinloos.
Maar, mijn belangrijkste bezwaar is dat de tekst gewoon niet communiceert. Waarmee ik iets anders zeg dan liever simpele verhaaltjes te verlangen.
RSS feeds