Leve Nederland ~ Charles Groenhuijsen

► door: A.IJ. van den Berg

Nooit heb ik het over de kaften van de boeken waar ik iets over schrijf. Terwijl ze hier altijd wel pontificaal worden neergezet. Misschien moest dat maar eens veranderen.

De schaarse boeken waarop de schrijver ook op de voorkant staat afgebeeld, vallen uiteen in twee duidelijk verschillende genres. Of zo’n boek is een autobiografie, óf de auteur is vermaard om heel andere redenen dan zijn schrijfkunst. Dat schijnt beter te verkopen.

Charles Groenhuijsen is bekend van TV. En op die TV straalt hij zo veel betrouwbaarheid uit, dat hij werd verzocht het journaal van acht uur te gaan lezen. Hoger schijnt er niet te bestaan. Alleen ging dit niet door om een wat lullig conflict met de hoofdredacteur, waarvoor veel te veel aandacht kwam. Zoals ik hier eerder schreef; mediaverhalen gaan hier merkwaardig genoeg altijd over mutaties in het personeel. Nooit over inhoudelijke aspecten.

En zie, door het over de schrijver te hebben, kom ik er ook maar niet aan toe dit boek te bespreken. Maar toch is daarvoor éen persoonlijk aspect nog wel van belang.

Groenhuijsen is een journalist. En in dit boek probeert hij iets van het optimisme opgedaan in zijn Amerikaanse correspondententijd te verplaatsen naar Nederland. Want, het gaat hier heel goed, maar er wordt te veel geklaagd. Groenhuijsen probeert aan te geven waarom daar meestal geen reden voor bestaat.

Al moet ook hij erkennen dat het onderwijs hier toch wel in crisis is.

Maar Groenhuijsen blijft daarbij een journalist. En journalisten werken volgens vaste routines. Ze vertrouwen steevast op dezelfde bronnen en deskundigen. Helaas. Wat journalisten inhoudelijk naar voren brengen, is vrijwel altijd kennis uit de tweede hand. Zelf onderzoeken ze niets.

Hun onderzoek bestaat er hoogstens uit om iemand op te bellen, om die te kunnen citeren.

Dus, ook al doet Groenhuijsen zijn best om eens een andere draai te geven aan ontwikkelingen die het nieuws hebben gehaald, verder dan dat keek hij ook niet. Indrukwekkende eigen inzichten staan niet in dit boek.

Is het toch ook onbedoeld een autobiografie, van hoe een journalist denkt en werkt. Vaste volgers van mijn weblogs weten hoe zeer ik de blindheid van die werkmethoden laak.