Hier heeft de oudste steen gelijk ~ Ingmar Heytze

Erg diep ging ik gisteren niet in op de inhoud van Heytze’s huisfilosofische dagboek voor het Centraal Museum. Dat kwam omdat ik toen al hierin bezig was. En dit dagboek over zijn zomer van 2001 is interessanter.

Zoals hier wel vaker gesteld, tonen dagboeken en frequent bijgehouden weblogs vrij onbarmhartig of iemand schrijven kan of niet. Immers, eisen aan de vorm ontbreken. Dus komt het er echt op aan of de schrijver telkens weer interessante waarnemingen doet, of op een andere manier de lezer weet te boeien. Heytze lukt dit met gemak.

Merkwaardig aan dagboeken van boekauteurs, of dichters zoals Heytze, is alleen wel dat die altijd gaan over de activiteiten om het schrijven heen. Er moet ook nog geld binnenkomen, en worden geleefd. Zeldzaam zijn de dagboeken die inzicht bieden in het geworstel met het eigenlijke werk; waarin schetsen en aanzetten tot teksten staan, die pas in de loop van de tijd hun vorm gaan vinden.

Ook Ingmar Heytze laat in dit boek alleen de eindproducten van zijn schrijfwerk zien. Blijkbaar is weergeven hoe ook hij soms worstelt met de taal gênanter dan het schrijven over hoe het uitging met zijn lief, of dat hij Utrecht niet uit durft.

Hoe klein een auteur zich ook durft te maken, ergens wil hij toch altijd groot in blijven. Prioriteiten moeten er zijn. Of alles wel goed komt met de verzameluitgave van zijn gedichten roept ook heviger verwoorde angsten op dan de terreurdaden op 11 september van dat jaar. Maar, het zou ook van de toon van dit dagboek afwijken als dat moment ineens wel een doorwrochte politieke beschouwing had opgeleverd.