Schaduwboekhouding ~ Ingmar Heytze

Deze bundel bestaat uit twee gedeelten. Eén met gedichten, en een met korte verhaaltjes die miniaturen heten. Eigenlijk zou ik er daarom twee besprekingen aan moeten wijden. Want, ik vind die miniaturen beter dan het merendeel van de poëzie. Maar misschien komt dit doordat mijn eisen aan een gedicht nogal wat hoger liggen.

In poëzie moet de vorm ook de inhoud versterken. Misschien dat ik daarom veel heb met dichters die vormvastheid inzetten als een middel tot grotere zeggingskracht. Het vrije vers interesseert mij doorgaans veel minder.

Daarom kan voor mij een gedicht met enkele geslaagde strofen toch een mislukt gedicht zijn.

Bij korte verhaaltjes, of miniaturen, geldt zo’n strenge vormeis niet. Daar hoeft maar éen geslaagde observatie in te staan, of het geheel is al half geslaagd. En als de rest er dan maar geen afbreuk aan doet, wordt zo’n tekstje al gauw mooi, of indrukwekkend.

Zoals deze observatie, op pagina 62:

Informatie is onsterfelijk. Hoe diep we ook in boomstructuren en protocollen moeten graven om haar te vinden, alles is nog ergens. Daarom doen we dit. Daarom sluiten we ons op achter vaalblauwe schermen. Om dag en nacht te kunnen verifiëren dat alles nog ergens is. We hoeven niets te weten. Juist niet. Omdat alles er nog is, hoeven we nergens meer kennis van te nemen. We komen steeds minder vaak tevoorschijn uit onze donkere holen. Want alles is nog ergens. Alles moet nog ergens zijn.

Overigens is Heytze een schrijver die ik moet leren kennen door zijn werk te blijven herlezen. Zijn woorden geven mij lang niet al hun informatie vrij bij de eerste kennismaking.

Gelukkig lenen zijn miniaturen zich er goed voor herlezen te worden, net als zijn poëzie.