Ik ben er voor niemand ~ Ingmar Heytze
Het valt me mee hoeveel fictie ik nog lees. Ik dacht wat uitgekeken te zijn op bedachte verhalen, maar boeklog bewijst toch het tegendeel. En dat is ergens ook niet gek.
Non-fictie brengt me veel, en toch lang niet alles. Mijn behoefte aan kennis en meningen wordt natuurlijk vervuld. Maar uiteindelijk laten bijvoorbeeld die boeken over Nederland wel veel schelle en harde geluiden horen, hol opklinkend tegen muren van angst.
Daarom kan ik zo vreselijk blij zijn met een boek als dit. Dat is weliswaar soms ook treurig – want het gaat over een liefde die lang niet beantwoord wordt — maar de schrijver durft er klein en kwetsbaar stil in te zijn. Op de momenten dat dit er toe doet. Als de tekst erom vraagt, schreeuwt Ingmar Heytze het evenzogoed uit trouwens.
Die grote dynamiek is zo prettig.
Ik ben er voor niemand bewijst verder dat de dunste boekjes vaak de meeste inhoud hebben. Heytze brengt me een verhaal in vele sterk afwisselende fragmenten, en al die flarden hebben meestal ook nog een clou. Over een kabouter gaat het soms, en ook komt er een eenhoorn in het boek voor. Maar vooral is dit een boekje over het onaanraakbare meisje Egel.
Heytze bekijkt de werkelijkheid bovendien net even onder een andere hoek dan normaal, en kiest verrassende woorden voor zijn waarnemingen. Zijn ervaring als dichter klinkt daar in door vast. En ik ben hem daar zeer erkentelijk voor.
Een kostbaar kleinood, dit. Dat ongetwijfeld nog verder rijpen zal bij het herlezen.
RSS feeds