Ik ben er voor niemand | 2 ~ Ingmar Heytze

Dit boekje kwam een paar keer terug in de stapelgedichten die ik bedacht. En ook omdat ik net Galeano’s bundel vol fragmenten herlezen had, leek het me tijd deze van Heytze weer eens te bekijken.

De positieve indruk van de eerste keer lezen, werd nog iets versterkt. Het is altijd goed bij het herlezen verrast zinnen te zien waar een vorige keer blijkbaar al te makkelijk aan voorbij werd gegaan. Weinig dat me meer raakt dan langzamer te moeten lezen dan me gewoon is, omdat anders me te veel plezier ontsnapt.

Ik schreef het eerder, dit boekje is onder meer de verkenning van een liefde. Een noodzakelijke verkenning, omdat de liefde in een groot deel van het boek voorbij is, en alleen zichtbaar wordt in het gemis. Zo dit al kan.

Maar bovenal is dit boek een mozaïek, waarvan de grote contouren pas beter zichtbaar worden na meermaals alle onderdelen bekeken te hebben. Maar wat een onderdelen. En wat een taal.