Mind games ~ Koos Tiemersma

Dit weblog heeft vanaf nu een speciale categorie gewijd aan boeken die verband houden met boekenweken. Bijna nooit zijn dat werkjes waar ik iets goeds over te melden heb. Integendeel. Dus is het beter misschien ze uit de andere categorieën te weren en in quarantaine te houden.

Vraag me alleen niet waarom boekenweekboeken altijd zo tegenvallen. Maar een minimumeis die ik toch wel aan een boek stel, is dat de auteur iets laat zien van waarom het noodzakelijk was om het te schrijven. Een lucratief verzoek van een of andere commissie levert zelden die innerlijke noodzaak op. Misschien zit daar een verklaring in.

Dit geschenk bij de Friese boekenweken van 2007 is ook zo’n matig boek.

Zo zet de auteur mij een paar honderd uitroeptekens te veel in de tekst. Terwijl ik éen uitroepteken al een symptoom van onmachtig schrijven vind.

Tiemersma’s toon heeft toch al vaak iets opgeblazens; alsof iedereen in het boek opgewonden kwaakt en ronkt, in plaats van praat.

Maar bovenal is mijn probleem dat dit boek geen enkel moeite doet met de lezer te communiceren. Even terug haalde ik op boeklog instemmend Stephen King aan, die een vrij cruciale opmerking over schrijven heeft gemaakt; maakt niet uit over welk genre het gaat. In de eerste versie van een boek, zei hij, mag een auteur nog bezig gaan voor zijn eigen lol. Maar bij het herschrijven moet-ie de moeite nemen toenadering tot zijn publiek te zoeken. Anders wordt het schrijven nooit meer dan een potje masturberen.

Minimumeis van de lezer aan een boek is dat er een reden moet zijn de volgende bladzijde om te slaan. Die reden gaf Tiemersma mij niet. En dan interesseert me alle imponeergebazel geen moment over de klassieke thema’s in het boek behandeld.