Naamloze meisjes ~ L.H. Wiener

Herlezen is voor mij het ware lezen. Alleen kan herlezen erg gevaarlijk zijn. Zelfs als er wat extra goodwill voor de auteur is, omdat me pas nog bleek dat L.H. Wiener met Nestor helemaal geen vervelende roman heeft geschreven.

Maar deze verhalenbundel bracht me niets. Nu ja, hoogstens heb ik me even afgevraagd wat mij twintig jaar geleden dan zo aantrok in deze verhalen van Wiener. Over die vereenzaamde man, die toch wel wat zwelgt in zijn isolement.

Het is me allemaal wat te éen-dimensionaal geworden, deze verhalen. Gewoon niet goed genoeg. Ik vind die steeds terugkerende hoofdpersoon, die naar Wiener zelf getekend schijnt te zijn, nogal vervelend in zijn passiviteit.

Zelfs dat verhaal over het casino-bezoek, waarin plots wel enige actie plaatsvindt, komt me nogal bedacht voor. En dat was anders het beste verhaal uit het boek.

Wiener was vroeger aantoonbaar minder.