Verering van Quirina T. ~ L.H. Wiener
Wie meer dan éen boek van L.H. Wiener heeft gelezen, kent ook de kleine wereld waarin deze auteur altijd rondwaardt. Want juist dat hij eeuwig dezelfde elementen opvoert in zijn boeken — die jeugd in Zandvoort, dat vreugdeloze bestaan als docent Engels, die vele liters drank, de ellende van het schrijverschap — maakt zijn werk gauw nogal claustrofobisch.
Maak daarom nooit de vergissing in korte tijd meer dan éen Wiener te lezen.
Tegelijk worden zijn romans wel steeds beter. De monomanie van de auteur om telkens dezelfde verhaalelementen te gebruiken, levert ook wat op. De oefening baart iets.
De verering van Quirina T. bracht bovendien een redelijk nieuw element in; al is dat wel een basisingrediënt van alle literatuur uit alle eeuwen. Wiener speelt in het boek opzichtig met de onmogelijke begeerte.
In deze roman brengt de hoofdpersoon, die weer eens Victor van Gigch heet — een naam die ik haat — in Zandvoort een bezoek aan de moeder van een jeugdvriend. Dat is een ooit mooie vrouw, die hij als knaapje diep bewonderde. Inmiddels is Van Gigch zestig jaar oud.
Deze begeerte is in het boek dan weer gespiegeld in die voor de leerlinge Quirina T.; hoewel deze nauwelijks direct in het verhaal voorkomt. En zij vooral indruk maakte op de gefrustreerde leraar Van Gigch door de blootheid van haar bekleding.
Nu goed, toen zij van school af moest, kwam ze hem nog eens bedanken voor zijn lessen.
En natuurlijk is zo’n roman veel meer dan dit, zoals in dit geval weer eens veel onverwerkt jeugdleed. Bovendien moet Wiener zijn boeken voor mij echt interessant maken door wat hij naast het verhaal vertelt. Ook lijdt deze roman aan de typisch Nederlandse kwaal dat de hoofdpersoon te veel zeurt, en veel te weinig doet.
Maar ik ben in de alinea hierboven veel badinerender over dit boek dan ik meen. Omdat nogal wat makkelijker is aan te geven waarin Wiener weleens tekortschiet, dan om te duiden waarom hij dan, ondanks alles, mij blijft fascineren.
Het staat er bijvoorbeeld altijd wel goed. De zorgvuldige taal voegt aan de inhoud toe. En Wiener timet goed, met zijn overgangen, waardoor dit zo fragmentarische boek juist geen verzameling losse scherven werd.
RSS feeds