Mascara ~ Ariel Dorfman

Het gebeurt dus dezer dagen dat ik fictie kan lezen zonder ook maar een moment geboeid te raken door de vertelling, en er toch mee doorworstel omdat de vorm ervan me interesseert.

In deze novelle doet Dorfman het verhaal van drie mensen, die allen iets schematisch houden; en daarmee variaties worden op schijnbaar bekende personages uit de populaire cultuur. Het verhaal speelt zich ergens in Zuid-Amerika af, in de jaren zeventig, tijdens een onduidelijke dictatuur.

Het belangrijkste personage lijkt de mooie Oriane, die in haar jeugd iets zo traumatisch heeft meegemaakt dat haar ontwikkeling daarna stokte, op bepaalde terreinen.

De man die de capaciteit heeft om de waarheid over deze barrières uit haar te krijgen, fotografeert bijna dwangmatig. Zelf kan hij daarentegen niet op beeld worden vastgelegd, zo lijkt het.

En dan is er nog een chirurg, die de kunst ontwikkeld heeft om niet alleen gezichten van het ene mens op het andere te transplanteren.

Dorfman speelt met mij als lezer, door me steeds weg te houden bij verhaalelementen die me tot de vertelling zouden toelaten. J.M. Coetzee noemt dit boek in een essay achterin daarom ‘een labyrinth’. Hij moedigt de lezers ook aan om in een schema bij te houden wat er nu eigenlijk verteld wordt.

Ik weet dat niet. Dit is een enorm talig boek, terwijl een uitvoering als strip of film me toch ook niet meer informatie over het verhaal had gegeven. Dorfman lijkt steeds alleen aan te dragen wat het raadsel vergroot.