Libje goed ~ Eric Hoekstra
Dit eigenste boeklog wordt door Eric Hoekstra terloops genoemd in zijn boek. Zulks zou Libje goed meteen voor serieuze bespreking diskwalificeren, maar al die stilzwijgende afspraken interesseren mij nu net helemaal niets.
Er komen bovendien honderden namen langs bij Hoekstra, waarvan de meeste een veel uitgebreider behandeling krijgen dan die twee zinnen aan mijn werk gewijd.
Wie komt er niet langs die iets in Friesland betekent?
Libje goed verscheen begin dit jaar in oervorm als een dagelijks weblog op de site van het literaire tijdschrift Farsk. En zoals weblogs door velen helaas blogs worden genoemd, heten aan blogs ontleende uitgaven weleens blooks.
Om Stephen Fry te parafraseren, soms weet je ineens zeker dat er niet genoeg kots in de wereld is.
Maar weblog of blook, die aanduidingen doen er niet vreselijk toe. Libje goed is een dagboek — maar zelfs in dat genre een uitzonderlijk dagboek, omdat het een plot heeft en een staand slot.
Uitleggen wie Eric Hoekstra is, of wat hij doet, vergt even tijd. De man is nogal actief. Laat me voor nu maar even volstaan met de droge opsomming: taalwetenschapper, Nietzsche-vertaler, schrijver, kunstenaar, mens. Al speelt in de loop van dit dagboek ook zijn nauwe betrokkenheid bij de Fryske Nasjonale Partij [FNP] mee. De Provinciale Statenverkiezingen vonden ook plaats eerder dit jaar, in de periode van dit dagboek.
Maar in hoeverre het nu een grap is dat hij partij-ideoloog genoemd werd?
Wel gaat dit hele boek op de achtergrond over een veel persoonlijker ideologie; over de principiële vraag wat toch goed leven is. Voor Hoekstra ziet zo’n leven er soberder uit dan gewoon wordt gevonden. De televisie blijft uit, de kachel staat laag, en verder weert Hoekstra zich binnen de alternatieve economie, door lokaal klusjes te ruilen met anderen.
Tegelijk ironiseert hij deze keuzes ook. Dit is door de onderkoelde humor en de lenige geest van de schrijver een eminent leesbaar boek, waar het om de behandelde onderwerpen ook drammerig had kunnen zijn.
De belangrijkste lijn in het dagboek is evenwel Hoekstra’s idee om tijdens de Week van de filosofie in een ton te gaan wonen, als was hij even Diogenes zelve. Ik vond dit vooral zo’n aardig boekje om de beschrijvingen van wat dit plan als gevolgen had. Of het nu gaat om de massale en internationale media-aandacht op zijn plannen, of om de directe reacties van het Leeuwarder publiek op die ton — beide zijn niet alleen amusant, beide zijn ook, om dat ouderwetse woord maar eens te gebruiken, leerzaam.
RSS feeds