Bittere syllogismen ~ E.M. Cioran

Er kleeft iets raars aan de uitspraken in de bundel Bittere syllogismen van E.M. Cioran. Tijdens het lezen, klinken ze goed en helder en waar. Maar wil ik er éen uitpikken om blij hier te citeren, dan lukt me dat eigenlijk niet.

Dan lijkt het ineens of al die uitspraken net niet helemaal af zijn. Of er telkens iets aan ontbreekt.

Vroeger was zo’n probleem na constatering simpel op te lossen. Dan nam ik ruimhartig de schuld op me, en wist ik te dom te zijn om de schrijver te begrijpen. Maar tegenwoordig is mijn houding tegenover boeken toch anders. Nu komt de schrijver het verwijt toe zich niet goed te hebben uitgedrukt; al kan in dit geval ook de vertaler aan het probleem hebben bijgedragen; en zijn de scherpe randjes aan de zinnen misschien verloren gegaan bij het overzetten uit het Frans.

Maar misschien Is Cioran inderdaad wel meer mysticus dan ik wil, zoals bijvoorbeeld gememoreerd werd in Bestaan als verleiding.

Enfin. Dat Emil Cioran nogal beïnvloed werd door Nietzsche, en dat hij dit ontkende, zij gevoeglijk bekend. En dat Maarten van Buuren in het essay bij Bestaan als verleiding uitlegt dat Cioran meende dat er wijsheid te vinden is in het formuleren van paradoxen, maakt dat ik van veel syllogismen precies begrijp waarom hij die zo opschreef. Alleen maakt de kennis over het recept achter de uitspraak zo’n uitspraak gauw eerder slechter dan beter.

Het was prettig dat dit boek een roes opriep tijdens het lezen. Alleen lukt me bij het schrijven van dit boeklogje niet meer na te voelen waarom die trance er kwam. Het is nu alsof ik de opname beluister van wat gisteravond nog een prachtig diep gesprek was, vol van eeuwige wijsheden, maar dat in het kille licht van de werkdag vooral van drank doortrokken gewauwel blijkt te zijn.