Travels in the Scriptorium ~ Paul Auster

Auster lees ik nog, omdat lang geleden éen roman ooit indruk maakte, en zijn autobiografische werk me bevalt. Tegelijk heeft hij ook vele boeken geschreven die me niet interesseren, omdat die geen verhaal bieden, maar op zijn best een schema van een verhaal. Travels in the Scriptorium was weer eens zo’n verzameling strokartonnen schemata. Er mochten bovendien wat helden uit eerdere boeken van de schrijver op komen draven. En al dit leverde een boek op dat geschreven lijkt te zijn met het oog op wat critici die misvormd zijn door literatuurtheorie mooi zullen vinden. Kak, dus. Kledderige kak met strootjes halfverteerde cultuur.

Gelukkig is dit een dun boekje, met grote letters. Zodat het tijdverlies voor mij nog erg meeviel.

Travels in the Scriptorium speelt zich af in éen dag, in éen afgesloten en bewaakte ruimte. Natuurlijk komt er een mevrouw Bloom in voor, zoals sinds Ulysses blijkbaar moet met boeken die spelen in een dag. Al heet ze in dit geval Anna Blume, was ze al eens hoofdpersoon in een eerdere Auster, en is die naam ook een verwijzing naar een gedicht van Kurt Schwitters, en dus Dada, en daarmee collagekunst.

Ik voel overigens alleen ergernis bij het herkennen van dit soort voor Auster blijkbaar zo belangrijke verbanden; absoluut geen trots over zijn of mijn culturele bagage.

Hoofdpersoon van dit boek is een mijnheer Blank. Wat weer niet toevallig is, want mijnheer weet niets meer. Enkel zijn lichaam herinnert zich nog weleens spontaan wat. En dat Blank in het Engels eveneens voor losse flodder staat, betekent dus ook dat de sex in dit boek wel alleen uit masturbatie zal bestaan. Goh, wat knap toch van de auteur.

En dan vindt Blank een manuscript op de enige tafel in de ruimte, en begint hij te lezen, en te herontdekken. Dat had nog interessant kunnen uitpakken. Dit deed het niet. Auster kon de verleiding niet weerstaan het gevonden manuscript deels te spiegelen aan dit eigenlijke boek, en daarmee het raadsel te vergroten.